Najpierw przejrzyjmy kolejność wydania tych filmów. Wszystko zaczyna się od „Cichego miejsca” z 2018 r. (które samo w sobie, w pewnym sensie, właściwie zaczęło się od „Jurassic Park” w 1993 roku ponieważ pojedyncza scena w klasycznym przeboju Stevena Spielberga zainspirowała Krasinskiego do stworzenia jego filmu). Stamtąd otrzymaliśmy bezpośredni sequel, a ostatnio prequel osadzony w Nowym Jorku. Wszystko ułożone w kolejności, oto jak to wygląda:
No więc mamy to. Proste. Jako widz — i jako wielki fan tych filmów — wolałbym oglądać je w kolejności premiery. Uważam, że to, co Krasinski robi w tym pierwszym filmie, aby intymnie przygotować scenę dla tego wszechświata, pokazując nam wystarczająco dużo, pozostawiając jednocześnie mnóstwo miejsca na intrygę, a jednocześnie dając nam postacie, na których naprawdę nam zależy, jest znakomitym punktem wyjścia. Prequele, te dobre w każdym razie, mają tendencję do wypełniania luk, ale nie są niezbędne do zrozumienia historii, które pojawiły się wcześniej. Tak jest z pewnością w przypadku tej serii i twierdzę, że oglądanie „Day One” na końcu jest bardziej wzbogacające, gdy już się zna świat.
