Pięć ulubionych filmów wszechczasów Tima Burtona powstało w latach 70

Przeważająca opinia na temat Tima Burtona jest taka, że ​​filmowiec stracił zmysł dotyku gdzieś pomiędzy filmem „Mars Attacks!” z 1996 roku. oraz „Duża ryba” z 2003 roku. Zwłaszcza w latach po „Charlie i fabryka czekolady”, kiedy naprawdę polubił CGI, ogólna zgoda jest taka, że ​​Burton stał się w pewnym sensie parodią samego siebie. Ale z „Sok z żuka” Wygląda na to, że twórca filmu odzyskał swój nastrójwskrzeszając swoje zamiłowanie do praktycznych efektów i wywrotowego elementu swoich wcześniejszych filmów, aby stworzyć film, który udowadnia, że ​​66-latek wciąż to ma.

Dla mnie Burton na zawsze pozostanie jednym z, jeśli nie moim ulubionym filmowcem, po prostu dlatego, że jego wcześniejsze filmy rozpaliły moją młodą wyobraźnię w sposób, jakiego nie zrobił żaden inny film, program telewizyjny ani żadne inne media. W szczególności jego kontynuacja „Batmana” z 1992 r., „Powrót Batmana”, pozostaje moim najbardziej poruszającym doświadczeniem filmowym. Świat stworzony przez Burtona i scenografa Bo Welcha był tak wciągający i tak kształtujący moje poczucie estetyki, że jeśli otworzysz mój mózg, prawdopodobnie znajdziesz go ozdobionego gotycką, art deco i faszystowską architekturą ich Gotham.

W późniejszych latach nie tylko pokochałem, ale i szanowałem „Powrót Batmana” i Burtona za sposób, w jaki oszukał mój młody umysł, aby wchłonął niefiltrowaną wizję artystyczną za pomocą filmu o Batmanie. Warner Bros, jak wiadomo, dał Burtonowi swobodę „Powroty”, pozwalające mu bez przeszkód kreować swoją odurzającą wizję i przy okazji denerwować McDonalds. Jednak dla takich dzieciaków jak ja, które były zahipnotyzowane rezultatem, Burton natychmiast ugruntował swoją pozycję jako siła kształtująca w naszym życiu. Pomimo błędów, które popełnił na koniec kariery, przez wielu pozostaje takim człowiekiem.

Ale co z samym mężczyzną? Kim jest Tim Burton Tima Burtona? Cóż, reżyser wcześniej ujawnił pięć najlepszych filmów, abyśmy mogli uzyskać wgląd w filmy, które w podobny sposób poruszyły młodego Burtona – a wszystkie powstały w latach 70. XX wieku.

Tim Burton urodził się w Burbank w 1958 roku i dorastał jako samotnik w podmiejskim środowisku klasy średniej. To samo zestawienie stał się znakiem rozpoznawczym jego stylu, zwłaszcza dzięki „Edwardowi Nożycorękiemu” co kontrastuje mroczny i gotycki styl tytułowego wyrzutka z niepokojąco dziewiczymi, przypominającymi ciasteczka fasadami przedmieść Ameryki. To prawie dokładnie ta sama energia, którą można wyczarować, gdy weźmie się pod uwagę Burtona, mistrza pewnego makabrycznego stylu wesołego miasteczka, który dosłownie dorastał na Evergreen Street w Burbank.

To czas, który reżyser wspomina podczas ponownej wizyty w rodzinnym mieście w 2006 roku, kiedy towarzyszył mu Los Angeles Times reporter, któremu powiedział: „Nadal przechodzą mnie ciarki, wciąż mam dziwne uczucie, jadąc do Burbank”. Dorastanie w dolinie po prostu nie pasowało Burtonowi, ale biorąc pod uwagę, jak bardzo wychowanie wpłynęło na jego niepowtarzalny styl, twierdzenie, że urodził się w niewłaściwym miejscu, nie wydaje się całkiem słuszne.

Jednak nie tylko jego wczesne otoczenie sprzyjało tak wyjątkowej estetyce filmowej. Kino stanowiło dużą część jego młodości i jak powiedział „Los Angeles Times”: „Było pięć lub sześć świetnych kin, w tym kilka samochodowych w Burbank, i wszystko zniknęło”. Jego ulubionym filmem był The Cornell, także od czasu zamknięcia kina, w którym przypomniał sobie, że widział potrójne filmy fabularne, takie jak „Doktor Jekyll i siostra Hyde”, film „Godzilla” oraz „Krzyk, krzyk Blacula”.

Żaden z filmów klasy B z lat 70. nie znalazł się jednak w pierwszej piątce Burtona, co ujawnił Burtonowi. Zgniłe Pomidory w 2010 roku.

Urodzony w 1958 roku Burton osiągał pełnoletność w latach 70. – dekadzie, podczas której odkrył filmy, które w największym stopniu ukształtowały jego wrażliwość artystyczną. Jak powiedział reżyser RT:

„Tego rodzaju filmy (…) Mają wokół siebie ostre krawędzie. Jest w nich coś pierwotnego. Dla mnie wiele z tych filmów ma pewne wady, które są w rzeczywistości ich mocną stroną. To są rodzaje filmy, które jeśli będą emitowane, to je obejrzę. Nazwijmy to masochizmem, nie wiem, są częścią mnie.

Co więc dokładnie powoduje cięcie? Pierwszym z nich jest horror Hammera z 1972 r. „Dracula AD 1972”, w którym wystąpił Christopher Lee — prawdopodobnie król Filmy o Drakuli — jako tytułowy wampir, który został przywrócony do życia w Londynie lat 70. Film był próbą zaktualizowania tej postaci dla współczesnego widza, w wyniku czego ma wyraźną tandetę. Ale to właśnie Burton wydał się tak intrygujący, mówiąc RT: „Myślę, że to Hammer był w fazie upadku, a oni pomyśleli: «Hej, weźmy się w garść», co było błędem. Ale czasami podobają mi się błędy”.

Następny jest rok 1973 „The Wicker Man”, w którym w jednej z ról po Draculi wystąpił także Christopher Lee. Według Burtona film Robina Hardy’ego przypomniał mu „dorastanie w Burbank”. Każdy, kto mieszka w Los Angeles, może zastanawiać się, jak stosunkowo sterylne otoczenie doliny może przypominać sobie pełzającą grozę tego klasycznego brytyjskiego horroru ludowego, ale według reżysera ma to związek z tym, że „na powierzchni wszystko jest całkiem normalne, ale pod spodem” nie są do końca tym, czym się wydają.”

Jedna z najlepszych rzeczy na temat „Sok z żuka” polega na tym, że wykorzystuje praktyczne efekty — element twórczości filmowej Tima Burtona, który we wczesnych latach był tak centralny dla jego stylu, a który był wyraźnie nieobecny w jego nowszych projektach. Wydaje się, że jego zamiłowanie do bardziej ręcznego podejścia wywodzi się z filmu „Złota podróż Sindbada” z 1973 roku, który zasłynął efektami poklatkowymi autorstwa Raya Harryhausena. W filmie wyreżyserowanym przez Gordona Hesslera tytułowy kapitan (John Phillip Law) wyrusza na poszukiwanie Fontanny Przeznaczenia. Dla Burtona powstała w ten sposób przygoda zawierała w sobie nasiona jego własnej miłości do ręcznie robionych efektów, a reżyser powiedział:

„To naprawdę nawiązuje do tego, co lubię w filmach, to znaczy fantasy, ale także tego ręcznie robionego elementu, kiedy widać ruch bohaterów – to jak Frankenstein lub Pinokio, którzy biorą nieożywiony przedmiot i ożywiają go. “

Połączenie animacji poklatkowej i ożywiania obiektów nieożywionych można dostrzec w całej filmografii Burtona, a najbardziej oczywistym przykładem jest film Gnijąca panna młoda z 2005 roku, który wyreżyserował wspólnie z Mikiem Johnsonem. Co jeszcze bardziej interesujące, wydaje się, że wyraźna skłonność Burtona do współczucia bardziej groteskowym postaciom w danej historii ma swoje źródło nie tylko w jego własnej wyalienowanej młodości, ale także w filmach takich jak „Wojna gargantui” z lat 70. XX w., które twórca określił jako mające „jakość ludzka”. Dodał: „Potwory zawsze były najbardziej uduchowionymi postaciami. Nie wiem, czy to dlatego, że aktorzy byli tacy źli, ale potwory zawsze były centralnym punktem emocji”.

Nietrudno dostrzec, jak Burton wziął sobie ten temat do serca i odtworzył go w swoich własnych filmach, ale co z fantazyjnym elementem stylu reżysera? Ten rodzaj wesołej wrażliwości, który był w pełni pokazany w „Soku z żuka” i „Sok z żuka 2” z dzikimi i zwariowanymi stworzeniami, to charakterystyczny element filmów Burtona i wydaje się, że jego część pochodzi z postapokaliptycznej przygody z 1970 roku „Człowiek Omega”. W szczególności Burtona urzekł Charlton Heston „recytujący wersety z Woodstock i noszący kombinezony, które wyglądają, jakby wyszedł z Wyspy Gilligana”. Reżyser przyznał, że ma „w pewnym sensie obsesję” na punkcie występu Hestona w filmie i nazwał go „największym złym aktorem wszechczasów”.