Miałam 21 lat i byłam hetero – pielęgniarka nie mogła uwierzyć, że mam HIV

„Jestem pewna, że ​​wynik musi być fałszywie pozytywny” – powiedziała uspokajająco pielęgniarka. Nerwowo pokiwałam głową. Z pewnością miała rację.

Terrence Higgins Trust to wiodąca brytyjska organizacja charytatywna zajmująca się HIV i zdrowiem seksualnym. Ich infolinia pomaga każdego roku prawie 20 000 bezbronnych osób.

THT Direct przekazało mojej mamie wszystkie potrzebne informacje, w tym informacje o tym, jak mnie wspierać i co należy mi powiedzieć. Potwierdzili również, że ludzie zakażeni wirusem HIV mogą żyć długo i zdrowo. Poczułam się niesamowicie szczęśliwa, że ​​zrobiła wszystko, co w jej mocy, aby zrozumieć moją diagnozę.

Na początku nie mogłam sobie z tym poradzić i nie mogłam znieść mówienia przyjaciołom o moim zakażeniu wirusem HIV. Utrzymywanie tego w tajemnicy naprawdę odbiło się na moim zdrowiu psychicznym. Poczułam się odizolowana i próbowałam poprawić sobie humor, wychodząc i upijając się. Któregoś wieczoru chłopak przymierzył to ze mną i zupełnie się załamałam. Nie mogłam już sama sobie poradzić.

Kiedy się przed nimi otworzyłam, na szczęście moi przyjaciele nie zareagowali źle, ale też nie wiedzieli, co powiedzieć. Nikt z nas nigdy nie przypuszczał, że wirus HIV uderzy w naszą grupę przyjaciół – wielu z nich płakało.

Teraz są fantastyczni, ale potrzebowali czasu, aby zdobyć wiedzę na temat dzisiejszych realiów życia z HIV – rzeczywistość jest taka, że ​​piętno wokół wirusa wyrządza więcej szkód niż sam wirus.

HIV jest nadal wirusem bardzo źle rozumianym. Zbyt wiele osób rozumie to na podstawie tego, co było w latach 80. XX wieku, kiedy diagnoza HIV była wyrokiem śmierci. Teraz tak nie jest.

Ludzie nie zdają sobie sprawy, że prowadzę zupełnie normalne życie. Jedyną zmianą jest to, że teraz biorę jedną tabletkę dziennie, co obniża poziom wirusa HIV w moim organizmie do niewykrywalnego poziomu, co oznacza, że ​​nie ma możliwości przekazania wirusa nikomu innemu.

To nawet łatwiejsze niż zażywanie pigułek antykoncepcyjnych. Przesyłam leki pocztą do domu i ustawiam alarm, który będzie przypominał mi o ich zażyciu.

Za każdym razem, gdy wyjaśniam komuś mój proces leczenia, zwykle jest on tak zszokowany, że musi sprawdzić w Google, czy to, co mówię, jest prawdą.

To frustrujące, że coś tak wielkiego i fantastycznego jak leczenie HIV jest wciąż tak nieznane – jest to nie tylko jeden z największych sukcesów współczesnej medycyny, ale także wyjątkowy przypadek dla osób żyjących z HIV.

Jednak nadal istnieje pewien poziom nieufności. Mimo że osoby poddawane skutecznemu leczeniu wirusa HIV nie mogą przenosić wirusa, słyszę, jak ludzie pytają: „a co jeśli?” Nie ma jednak mowy, aby organizacje zajmujące się HIV i lekarze podzielili się tym przesłaniem, gdyby istniały jakiekolwiek wątpliwości co do jego skuteczności.

Ludzie obawiają się nawiązania intymnej relacji z osobą zakażoną wirusem HIV, ale ja jestem jedną z najbezpieczniejszych osób do uprawiania seksu. Cały czas poddaję się badaniom i wiem, że nie mogę przekazać wirusa HIV.

Nie chcę zadawać się z ludźmi, którzy nie starają się zrozumieć. Jeśli ktoś chce mnie dyskryminować ze względu na mój zakażenie wirusem HIV, i tak zasługuję na coś lepszego.

Przyjęcie tego sposobu myślenia zajęło mi lata. Mam teraz 26 lat i dopiero niedawno poczułam się gotowa, aby całkowicie otworzyć się na temat mojego statusu.

Dwa lata temu, w Światowy Dzień AIDS, nakręciłem film, w którym opowiadam swoją historię i wyjaśniam, co to znaczy żyć z HIV.

Miałem to opublikować tego samego dnia, ale byłem zbyt przerażony. Zamiast tego dopiero, gdy się upiłem, odważyłem się w końcu opublikować to na Facebooku. Odzew był tak fantastyczny, że w końcu umieściłem go również na YouTube.

Szczerze mówiąc, myślałam, że ludzie będą okropni, ale poza tym, że moi poprzedni partnerzy seksualni pytali, czy powinni się poddać testowi, reakcja była w przeważającej mierze pozytywna.

Od momentu opublikowania film miał ponad 40 000 wyświetleń i komentarzy od ludzi na całym świecie.

Jestem naprawdę dumna, że ​​mogę podzielić się swoim doświadczeniem – perspektywa młodych heteroseksualnych kobiet żyjących z HIV jest często wymazana.

Ludzie nadal zakładają, że HIV to „choroba gejów”. Kiedyś przemawiałem w szkole z przyjacielem, który jest gejem, aby zwiększyć świadomość na temat wirusa HIV i wszyscy myśleli, że jestem jego asystentem. Nie zdawali sobie sprawy, że oboje jesteśmy tam, aby porozmawiać.

Ludzie muszą pamiętać, że HIV nie obchodzi, czy jesteś gejem, bi czy hetero – może dotknąć dosłownie każdego. W rzeczywistości liczba przypadków zakażenia wirusem HIV wśród osób heteroseksualnych wzrosła w tym roku o 30%. Wszyscy musimy się kształcić.