Kiedy w tym tygodniu stał samotnie na scenie przed publicznością telewizyjną na żywo w północnej Anglii, człowiekowi, któremu wydaje się, że jego przeznaczeniem jest zostać kolejnym premierem Wielkiej Brytanii, na chwilę zabrakło słów.
„Wyglądasz bardziej jak robot polityczny” – powiedział członek publiczności do przywódcy laburzystów Keira Starmera. „Jak zamierzasz przekonać innych, takich jak ja, aby na ciebie głosowali?”
Starmer, doświadczony prawnik zajmujący się prawami człowieka i prokurator koronny mający za sobą dziesięciolecia wystąpień publicznych, jąkał się, zanim w końcu udzielił odpowiedzi, która dla wielu widzów brzmiała raczej jak automatyczna odpowiedź.
Jego doświadczenie w kierowaniu brytyjską prokuraturą karną pokazało jego zaangażowanie w służbę publiczną, stwierdził raczej nieprzekonująco.
Następnego dnia, gdy Starmer przedstawił program swojej partii – czyli manifest, jak nazywa się go w Wielkiej Brytanii – ponownie stał samotnie na scenie, ale tym razem wydawał się lepiej przygotowany na podobne pytanie ze strony dziennikarza.
Czy jako uznany lider rywalizacji wyborczej odgrywał rolę „Kapitana Ostrożność” i starał się unikać podejmowania jakiegokolwiek ryzyka politycznego?
„Tu nie chodzi o pantomimę, już to mieliśmy” – odpalił Starmer. „Kandyduję jako kandydat na premiera, a nie na kierowcę cyrku”.
Odkąd Brytyjczycy ostatni raz głosowali w wyborach powszechnych, Brytyjczycy przyzwyczaili się do sporej ilości teatru politycznego ze strony swoich premierów: opadających włosów Borisa Johnsona i politycznej bufonady; zdumiewająco nieudane 50-dniowe panowanie jego następczyni Liz Truss, które przetrwało słynną główkę sałaty; oraz deszczowy początek tej kampanii jej następcy Rishiego Sunaka, po którym zraził on weteranów wojennych, rezygnując wcześniej z obchodów D-Day.
Brytyjski premier Rishi Sunak, który niedawno zwołał wybory powszechne, twierdzi, że brał udział w brytyjskich wydarzeniach D-Day, ale opuścił je przed spotkaniem przywódców międzynarodowych. „Po namyśle stwierdzam, że to był błąd, za co przepraszam”.
Dla kontrastu Starmer prawie nie wykonał złego ruchu, prowadząc klasyczną kampanię lidera, unikając kontrowersji i trzymając się założeń partii.
W przypadku Starmera Wielka Brytania wydaje się nie tylko o krok od skierowania się w lewo, ale także w kierunku wyraźnie nudniejszego stylu przywództwa.
„Stał się podobny do anty-Borisa Johnsona” – powiedział Steven Fielding, profesor na Uniwersytecie w Nottingham, który obszernie pisał na temat brytyjskiej Partii Pracy.
Tło sali sądowej Sir Keira
Starmer (61 l.), który w 2014 r. otrzymał od królowej tytuł szlachecki „Sir Keir” za zasługi dla „prawa i wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych”, poszedł nieco niekonwencjonalną ścieżką kariery, aby dotrzeć do progu 10 Downing Street.
Dwie dekady temu został mianowany doradcą nowo utworzonej komisji policji w Irlandii Północnej, która powstała w wyniku porozumienia wielkopiątkowego. Starmer powiedział, że jego główną rolą jest budowanie zaufania do instytucji policyjnych w kraju poprzez podkreślanie uczciwości i bezstronności.
Sukces na tym stanowisku zaowocował nominacją na szefa Prokuratury Koronnej Wielkiej Brytanii, co było znaczącym stanowiskiem, na którym nadzorował system sądownictwa karnego w całym kraju.
Tom Baldwin, wieloletni dziennikarz polityczny i były starszy doradca Partii Pracy, który napisał biografię Starmera, twierdzi, że doświadczenie Starmera w sądzie pozostawiło w nim „drewnianą” osobowość polityczną, której próbował się oduczyć.
„(Wyniki) nie są dla niego celem polityki. Chodzi o to, aby dostać się do władzy, pociągnąć za dźwignię i zacząć zmieniać sytuację” – Baldwin powiedział w wywiadzie dla CBC News.
Jednak stosunkowo późny start Starmera w polityce – po raz pierwszy został wybrany na posła w 2015 r. w wieku 52 lat – może również stanowić wyzwanie, mówi Baldwin, ponieważ może mieć trudności ze zbudowaniem koalicji i wsparciem w klubie, którego przywódcy potrzebują do forsowania swoich programów do przodu.
„Chodzi o inspirowanie ludzi; chodzi o zabranie ich ze sobą, a następny rząd labourzystów czeka bardzo trudne czasy” – powiedział Baldwin.
Praca przesuwa się do centrum
Po tym, jak jej były przywódca, Jeremy Corbyn, doprowadził Partię Pracy do największej porażki od 80 lat w wyborach w 2019 r., Starmer wygrał wyścig o jego zastąpienie i szybko odrzucił niektóre z bardziej skrajnych stanowisk Partii Pracy.
Corbyn był stałym członkiem lewego skrzydła Partii Pracy i chociaż początkowo pozyskał do partii wielu nowych, młodszych członków, poza tą bazą radził sobie słabo. Ostatecznie został zmuszony do opuszczenia partii po tym, jak publicznie nie zgodził się z zakończenie niezależnego przeglądu pod jego rządami w Partii Pracy miały miejsce powszechne przypadki antysemityzmu.
Niegdyś przywódca, Starmer szybko pracował nad przeniesieniem Partii Pracy z powrotem do centrum politycznego.
Porzucił polityki, które cieszyły się popularnością wewnętrznie, takie jak nacjonalizacja przedsiębiorstw energetycznych i bezpłatne czesne na uniwersytetach, i zamiast tego skupił się na politykach, które równie dobrze mogłyby zostać napisane przez konserwatystów.
„To manifest na rzecz tworzenia bogactwa” – powiedział Starmer Czwartek w Manchesterze kiedy opublikował program swojej partii dla rządu.
Starmer twierdzi, że wśród kluczowych punktów Partia Pracy zatrudni 13 000 nowych funkcjonariuszy policji, utworzy 8 000 nowych stanowisk pracy dla nauczycieli i skróci listy oczekujących na National Health Service, publiczny system opieki zdrowotnej, wydając ponad 1,3 miliarda funtów (2 miliardy dolarów CDN). ) w sprawie nadgodzin i nowych stanowisk pracy. W manifeście wzywa się także do utworzenia nowej, rządowej spółki energetycznej, która będzie inwestować miliardy funtów w energię odnawialną.
Lider Partii Pracy Keir Starmer twierdzi, że wybory powszechne w Wielkiej Brytanii to moment, którego kraj „potrzebuje i na który czeka”.
Partia Pracy obiecała także, że co roku naprawi milion dziur na brytyjskich drogach.
Aby za to wszystko zapłacić, Starmer twierdzi, że podniesie określone podatki, takie jak VAT na szkoły prywatne, i nałoży nowy podatek na obywateli brytyjskich, którzy ukrywają swoje zarobki za granicą.
„Zmiany, jakie wprowadził w Partii Pracy w ciągu dwóch lub trzech lat – ponieważ rozpoczął pracę dopiero w 2021 r. – są niezwykłe” – powiedział Baldwin, biograf Starmera.
„Zszedł z 20 punktów straty (w sondażach) do 20 punktów przewagi. Całkowicie przewrócił partię”.
Starmer wielokrotnie uzasadniał zwrot swojej polityki w kierunku lewicy Partii Pracy, mówiąc, że zamierza przedkładać potrzeby kraju nad potrzeby partii.
„Ważną rzeczą w życiu jest wystawienie swoich pomysłów na światło dzienne i sprawdzenie, czy wytrzymają wnikliwą analizę, ale to wymaga czasu” – powiedział dziennikarzowi BBC podczas odcinek popularnego programu radiowego Desert Island Discs, nagranego w 2020 roku sześć miesięcy po tym, jak został liderem partii.
„Zaczynałem jako radykał, który wiedział wszystko” – powiedział. „Teraz jestem znacznie bardziej otwarty na pomysły, częściej kwestionuję pomysły”.
Konserwatyści otwarcie mówią o zwycięstwie Partii Pracy
Porównania między Starmerem a Tonym Blairem, ostatnim przywódcą Partii Pracy, który w 1997 r. zadał konserwatystom upokarzającą porażkę, mogą być nieuniknione, ale ci dwaj mężczyźni są zupełnie inni, mówi Fielding, profesor polityki na Uniwersytecie w Nottingham.
„Tony Blair był znakomitym mówcą, który potrafił mówić dość gładko, podczas gdy Keir Starmer był znacznie bardziej poważny” – powiedział CBC News.
„Wygląda na nieco bardziej ponurego, co może bardziej pasować do (obecnych) czasów”.
Fielding twierdzi, że jeśli chodzi o politykę, Starmer jest także bardziej tradycyjnym politykiem laburzystowskim niż Blair.
„Jest bardziej zwolennikiem wykorzystania rządu do wzmocnienia bardzo chorej brytyjskiej gospodarki”.
Partia Konserwatywna, która sprawuje władzę od 2010 roku pod rządami pięciu różnych premierów, straciła poparcie dla Partii Pracy po lewej stronie i odradzającej się partii Reform UK po prawej stronie.
Rishi Sunak, który objął stanowisko premiera w październiku 2022 r., z trudem sformułował przekonujący komunikat o tym, dlaczego konserwatyści zasługują na kolejny mandat, w obliczu zahamowania wzrostu gospodarczego i partia ma trudności z przedstawieniem jednolitego frontu w kwestiach takich jak imigracja.
Konserwatyści wyprowadzili Wielką Brytanię z Unii Europejskiej po zaskakującym zwycięstwie strony „wyjściowej” w referendum w sprawie Brexitu w 2016 r., goląc ponad Gospodarka straci 140 miliardów funtów i będzie kosztować setki tysięcy miejsc pracy.
Następnie, podczas krótkiej kadencji Liz Truss na stanowisku premiera, stopy procentowe wzrosły po tym, jak zwolniła ona swój budżet, co spowodowało, że partia znajdowała się w defensywie przez większość czasu urzędowania Sunaka.
Sunak zaryzykował i zarządził przedterminowe wybory po tym, jak wiosną br. dane gospodarcze wykazały nieoczekiwany wzrost wzrostu, jednak wzrost aktywności był krótkotrwały, ponieważ kolejny raport danych pokazał powrót do stagnacji.
Od ponad roku różne sondaże pokazują, że torysi tracą co najmniej 20 punktów – więcej niż wystarczająco, aby zapewnić spore zwycięstwo Partii Pracy – i być może nawet wystarczająco dużo, aby uzyskać tak zwaną „przeważność” Partii Pracy, która byłaby większa niż 418 mandatów Blair wygrała w 1997 r.
Ponieważ kampania wkracza w czwarty tydzień bez zauważalnych zmian w sondażach, niektórzy konserwatyści otwarcie przyznają, że Partia Pracy wygra i zmienili swoje przesłanie, aby zapobiec wybuchowi.
„Bardzo, bardzo duża większość niekoniecznie jest dobra dla demokracji” – powiedziała kandydatka torysów i była posłanka Miriam Cates Słońce.
„Gdybyśmy mieli ogromną większość Partii Pracy, włączyliby najróżniejsze rzeczy do naszego systemu politycznego, do naszej konstytucji, tak jak zrobił to (Tony) Blair” – powiedziała. „Dlatego sędziowie mieli tak dużą władzę i nie byliśmy w stanie rozwiązać problemu nielegalnej imigracji”.
Niektóre sondaże sugerują, że Reform UK – która opowiada się za populistycznym programem, obejmującym sprzeciw wobec imigracji, sprzeciw wobec polityki zerowej netto oraz ekspansję wydobycia węgla i ropy – idzie obecnie łeb w łeb z konserwatystami.
Podział głosów pomiędzy partiami może oznaczać wyborcze zapomnienie dla partii Sunaka, powiedział Fielding.
„Każdy w Wielkiej Brytanii zapoznaje się z tym, co wydarzyło się w Kanadzie w 1993 roku” – powiedział. To był rok, w którym kanadyjscy postępowi konserwatyści pod przywództwem Kima Campbella zostali zredukowani do zaledwie dwóch mandatów w Izbie Gmin, a Partia Reform zastąpiła ich jako opozycja w zachodniej Kanadzie.
Baldwin, biograf Starmera, twierdzi, że przywódca Partii Pracy mądrze unikał składania wielkich obietnic dla kraju, a zamiast tego postawił poprzeczkę w zakresie osiągania stopniowych korzyści w obszarach, które bezpośrednio wpływają na życie ludzi.
„Jest bardzo zdeterminowany, aby nie dać się złapać w pułapkę, w którą zwykle wpadają przywódcy Partii Pracy, polegającą na nadmiernie obiecujących rzeczach” – powiedział Balwin.
„Ale on myśli… krok po kroku… może doprowadzić Wielką Brytanię do lepszego miejsca”.
