Piłka nożna

Niepewna przyszłość Lee Kang-ina w PSG. Arsenal w grze, a w tle zaskakujący transfer jego przyjaciela

Sytuacja Lee Kang-ina w Paris Saint-Germain staje się coraz bardziej niepewna, a czołowe kluby Premier League, z Arsenalem i Manchesterem United na czele, bacznie obserwują rozwój wydarzeń. Letnie okno transferowe nabiera tempa, a losy południowokoreańskiego pomocnika mogą wywołać efekt domina na rynku.

Powody potencjalnego odejścia

Jak donosi francuski portal „Foot01”, Lee Kang-in poważnie rozważa opuszczenie PSG po zakończeniu sezonu, jeśli jego sytuacja w zespole nie ulegnie poprawie. Powodem niezadowolenia zawodnika ma być jego rola w drużynie pod wodzą Luisa Enrique. Pomocnik był pomijany w kluczowych meczach Ligi Mistrzów UEFA, co miało utwierdzić go w przekonaniu, że nie jest częścią długoterminowych planów trenera. Dodatkowym sygnałem, który zaniepokoił fanów, było usunięcie przez zawodnika informacji związanych z PSG z jego profilu w mediach społecznościowych.

Zainteresowanie z Premier League

Największe zainteresowanie Koreańczykiem wykazuje Arsenal. Według brytyjskiego „The Sun”, menedżer Mikel Arteta oraz dyrektor sportowy Berta od dłuższego czasu obserwują Lee. Berta miał być zwolennikiem jego talentu jeszcze za czasów pracy w Atlético Madryt. Informacje te zostały również podane przez stację BBC, co dodaje całej sprawie wiarygodności. Angielskie kluby, w tym Aston Villa i Everton, kontaktowały się z agentem zawodnika, Javierem Garrido, już w marcu. „The Athletic” sugeruje, że potencjalnym rozwiązaniem mógłby być transfer w formule wypożyczenia z opcją wykupu, co zmniejszyłoby ryzyko finansowe dla Arsenalu.

Niejasna strategia PSG

Paryski klub wysyła sprzeczne sygnały. Z jednej strony „L’Équipe” informuje, że PSG poważnie rozważa sprzedaż Lee, którego sprowadzono za 22 miliony euro. Zawodnik, choć ceniony za umiejętności i potencjał marketingowy na rynku azjatyckim, nie spełnił pokładanych w nim nadziei. Portal „Live Foot” dodaje, że klub już sonduje rynek w poszukiwaniu jego następcy. Z drugiej strony „Le10sport” twierdzi, że PSG planuje przedłużyć kontrakt z Koreańczykiem i budować wokół niego długoterminowy projekt. Tymczasem kontrowersje budzi podejście trenera Luisa Enrique, który w jednym z wywiadów przyznał, że choć Lee nie pasuje do roli defensywnego pomocnika, to wystawianie go na tej pozycji może „przynieść mu rozwój mentalny”.

Takefusa Kubo jako następca

W kontekście możliwego odejścia Lee, na horyzoncie pojawia się zaskakujące nazwisko – jego bliski przyjaciel z czasów gry w Mallorce, Takefusa Kubo. Jak donosi „PSG Talk”, paryżanie widzą w Japończyku idealnego następcę. Transfer Kubo miałby zostać sfinalizowany, jeśli Lee opuści klub. PSG upatruje w nim nie tylko zawodnika o podobnym profilu technicznym, ale także sposób na utrzymanie silnej pozycji marketingowej w Azji. Kubo jest obecnie jednym z najbardziej produktywnych skrzydłowych w hiszpańskiej La Liga.

Gwiazda Realu Sociedad na celowniku gigantów

Takefusa Kubo od najmłodszych lat był uznawany za ogromny talent, przechodząc przez akademie Barcelony i Realu Madryt. Choć nie zdołał przebić się w Madrycie, jego kariera nabrała rozpędu po transferze do Realu Sociedad. W sezonie 2022/23 zdobył 9 goli i 4 asysty, a w kolejnym dołożył 7 bramek i 4 asysty, stając się kluczową postacią drużyny i reprezentacji Japonii. Jego świetna forma przyciągnęła uwagę klubów Premier League, takich jak West Ham, Bournemouth, Everton, Liverpool, a zwłaszcza Tottenham, który poszukuje nowych opcji w ofensywie.

Losy obu azjatyckich gwiazd wydają się być ze sobą nierozerwalnie związane. Decyzja Lee Kang-ina o pozostaniu lub odejściu z PSG może bezpośrednio wpłynąć na przyszłość Takefusy Kubo. Najbliższe tygodnie okienka transferowego z pewnością przyniosą odpowiedzi na pytania dotyczące przyszłości obu zawodników.

Tenis

Historyczny sukces Magdy Linette w Wuhanie

Magda Linette w świetnym stylu awansowała do ćwierćfinału turnieju WTA 1000 w Wuhanie. Polska tenisistka pokonała już trzy rywalki, nie tracąc ani jednego seta. W czwartek odniosła cenne zwycięstwo nad wymagającą Darią Kasatkiną, wygrywając 6:2, 6:3. Dzięki temu po raz pierwszy w karierze zameldowała się w najlepszej ósemce tej imprezy.

Pierwszy ćwierćfinał na poziomie WTA 1000

Dla 32-letniej Linette jest to moment szczególny – po raz pierwszy dotarła do ćwierćfinału turnieju rangi WTA 1000. Wynik ten może zaskakiwać, biorąc pod uwagę jej dotychczasowe osiągnięcia: półfinał Australian Open, trzy tytuły WTA oraz najwyższą pozycję w karierze – 19. miejsce w światowym rankingu.

W elitarnym gronie polskich tenisistek

Linette została zaledwie trzecią Polką, której udało się awansować do ćwierćfinału imprezy WTA 1000. Jak przypomniał profil Opta Ace w serwisie X, wcześniej dokonały tego jedynie Agnieszka Radwańska i Iga Świątek. Obie mają w dorobku triumfy w turniejach tej rangi, co stawia Linette w prestiżowym gronie polskich tenisistek odnoszących sukcesy na najwyższym poziomie.

Czym są turnieje WTA 1000?

Turnieje tej rangi zostały wprowadzone stosunkowo niedawno, aby ujednolicić system z rozgrywkami ATP. Powstały z przekształcenia imprez WTA Premier Mandatory i WTA Premier 5 w ramach reformy z 2009 roku.

W obecnym kalendarzu głównego cyklu znajduje się dziesięć turniejów WTA 1000: w Dosze, Dubaju, Indian Wells, Miami, Madrycie, Rzymie, Toronto, Cincinnati, Pekinie oraz Wuhanie. Warto dodać, że Iga Świątek w tym roku sięgnęła po cztery z nich – w Dosze, Indian Wells, Madrycie i Rzymie – potwierdzając swoją dominację w kobiecym tenisie.

Piłka nożna

Super Lig: Besiktas i Galatasaray z równą liczbą punktów, ale tylko jeden mistrz

Po rozegraniu 40 kolejek aż dwie drużyny – Besiktas JK i Galatasaray SK – zdobyły po 84 punkty. O końcowym triumfie zadecydował jednak bilans bramek, który przemówił na korzyść Besiktasu. Tym samym klub z dzielnicy Stambułu świętuje zdobycie tytułu mistrzowskiego.

Zacięta walka w czołówce

Besiktas JK oraz Galatasaray SK zakończyły sezon z identycznym bilansem: 26 zwycięstw, 6 remisów i 8 porażek. O mistrzostwie zdecydowały bramki – Besiktas zdobył ich 89, tracąc 44, podczas gdy Galatasaray miał bilans 80:36. Fenerbahce SK zajął trzecie miejsce z dorobkiem 82 punktów, tylko dwa mniej niż liderzy tabeli, co potwierdza, jak wyrównana była rywalizacja o tytuł.

Tuż za podium uplasował się Trabzonspor z 71 punktami. Klub ten odniósł 19 zwycięstw, 14 razy remisował i poniósł 7 porażek. Sivasspor zakończył sezon na piątym miejscu, gromadząc 65 punktów.

Środek tabeli bez większych niespodzianek

Kolejne miejsca przypadły zespołom, które prezentowały stabilną formę przez większą część rozgrywek. Hatayspor i Alanyaspor zakończyły sezon odpowiednio na 6. i 7. miejscu z dorobkiem 61 i 60 punktów. Fatih Karagümrük SK również zgromadził 60 punktów, jednak ustąpił Alanyasporowi w klasyfikacji pomocniczej.

Gaziantep FK zakończył sezon z 58 punktami, plasując się w środku tabeli, podobnie jak Göztepe SK (51 pkt), Konyaspor (50 pkt) i Istanbul Basaksehir (48 pkt), który jeszcze sezon wcześniej sięgał po mistrzostwo.

Dramatyczna walka o utrzymanie

Zdecydowanie mniej powodów do zadowolenia mają zespoły z dolnej części tabeli. Choć Yeni Malatyaspor, Antalyaspor i Kayserispor zdołały zachować ligowy byt, to BB Erzurumspor, MKE Ankaragücü, Gençlerbirliği SK oraz Denizlispor nie zdołały utrzymać się w najwyższej klasie rozgrywkowej. Szczególnie słaby sezon zaliczył Denizlispor, który zdołał wygrać zaledwie 6 meczów, notując aż 24 porażki i tracąc 77 bramek – najwięcej w całej lidze.

Podsumowanie sezonu

Besiktas JK, mimo ogromnej presji ze strony Galatasaray i Fenerbahce, sięgnął po mistrzostwo dzięki imponującemu dorobkowi bramkowemu. Spadek czterech zespołów oznacza duże zmiany w składzie ligi na kolejny sezon, a kibice z niecierpliwością czekają już na nowe piłkarskie emocje.

Tenis

Ostatni bastion Richarda Gasqueta: francuski talent, który przetrwał złotą erę tenisa

Dominacja Wielkiej Czwórki — Rafaela Nadala, Rogera Federera, Novaka Djokovicia i Andy’ego Murraya — przez ostatnie dwie dekady zupełnie zmieniła układ sił w męskim tenisie. Wielu obiecującym zawodnikom pozostawiła jedynie status „tych, którzy mogli”. Juan Martín del Potro, Stan Wawrinka i Marin Čilić zdołali sięgnąć po tytuł wielkoszlemowy, lecz był jeszcze jeden gracz, który pomimo ogromnego talentu nie stanął na najwyższym podium. Richard Gasquet — jedyny poza wspomnianą trójką (Murray, Djokovic, Nadal), który zgromadził ponad 600 zwycięstw w cyklu ATP — zapłacił wysoką cenę za to, że przypadło mu grać w najtrudniejszym okresie w historii tenisa.

W lipcu 1995 roku Corinne Dubreuil, wówczas fotografka magazynu Tennis Magazine, została podczas młodzieżowego turnieju w Blois poproszona, by przyjrzała się jednemu z meczów na bocznym korcie. Jej uwagę przykuł dziewięcioletni chłopiec o niezwykłym stylu gry i pięknym jednoręcznym bekhendzie — był to Richard Gasquet. Kilka miesięcy później jego zdjęcie trafiło na okładkę lutowego wydania magazynu z nagłówkiem: „Le champion que la France attend?” („Mistrz, na którego czeka Francja?”).

Z rozgłosem przyszła jednak presja. Gasquet nauczył się z nią żyć bardzo wcześnie — i nie przestawał podnosić sobie poprzeczki. W 1999 roku udowodnił, że nie jest tylko medialnym fenomenem, zdobywając prestiżowe trofeum Les Petits As, pokonując po drodze dwunastoletniego Rafaela Nadala. Już trzy lata później był postrzegany jako wielka nadzieja francuskiego tenisa. Po triumfach w juniorskich turniejach Roland Garros i US Open media ochrzciły go mianem „Mozarta tenisa”.

Rok 2005 przyniósł długo oczekiwany przełom. Po serii dziesięciu zwycięstw z rzędu Gasquet dotarł do półfinału turnieju Masters w Monte Carlo. Tam pokonał lidera rankingu, Rogera Federera, kończąc mecz spektakularnym bekhendem po linii — zagranie to do dziś gości w tenisowych kompilacjach. Marzenia przerwał jednak Rafael Nadal, który najpierw zatrzymał Francuza w półfinale, a miesiąc później również w trzeciej rundzie French Open — w drodze po swój pierwszy tytuł wielkoszlemowy.

Nadal na tym nie poprzestał. Sięgnął po jeszcze trzynaście tytułów na kortach Rolanda Garrosa, łącznie zdobył 22 szlemy i 36 triumfów w turniejach Masters. W każdym z kolejnych 16 meczów z Gasquetem wychodził zwycięsko. Sam Francuz wygrał 16 turniejów rangi ATP, ale żaden z nich nie był wyższy niż poziom 250. Nigdy nie można mu było odmówić talentu ani pracy — jak sam kiedyś powiedział, po prostu zabrakło mu szczęścia.

F1

Weekend Grand Prix Monako 2025: Oceny kierowców F1

Grand Prix Monako to wyjątkowa okazja, by zobaczyć kierowców Formuły 1 w ich najwyższej formie – szczególnie podczas kwalifikacji, gdzie margines błędu jest minimalny. Jednak sam wyścig nie zawsze spełnia oczekiwania. Trudności w wyprzedzaniu na wąskich ulicach księstwa sprawiają, że strategia odgrywa kluczową rolę. W 2025 roku wprowadzono obowiązek dwóch zmian opon, co miało ożywić rywalizację, ale ostatecznie doprowadziło do taktycznych przestojów i celowego spowalniania rywali.

Tegoroczne oceny kierowców uwzględniają fakt, że wielu z nich spędziło dużą część wyścigu jeżdżąc znacznie wolniej niż pozwalałby na to ich potencjał.

Lando Norris – 8/10
McLaren | Start: 1. | Finisz: 1.

  • Przełamał serię słabych kwalifikacji, zdobywając znakomite pole position

  • Słaby start i blokada kół w pierwszym zakręcie

  • Utrzymywał wysokie tempo, gdy było to konieczne

  • Zachował zimną krew mimo presji ze strony Verstappena i Leclerca

Podsumowanie: Znakomity powrót do formy w kwalifikacjach, spokojna jazda mimo problematycznego początku.

Oscar Piastri – 7/10
McLaren | Start: 3. | Finisz: 3.

  • Nierówny występ w kwalifikacjach

  • Słaby start, choć nie dał się wyprzedzić Verstappenowi

  • Stracił czas przez wolny pit stop

Podsumowanie: Przez cały weekend wyraźnie ustępował Norrisowi.

Charles Leclerc – 9/10
Ferrari | Start: 2. | Finisz: 2.

  • Od początku wyglądał na bardzo zmotywowanego, mimo że auto nie miało tempa na pole

  • Regularnie wywierał presję na Norrisa, ale nie ryzykował agresywnych manewrów

Podsumowanie: Pokazał klasę na ulubionym typie toru. Pokonanie jednego z McLarenów to świetny wynik.

Lewis Hamilton – brak oceny
Mercedes | Start: 7. | Finisz: 5.

  • Nie dorównał Leclercowi w kwalifikacjach

  • Kara cofnięcia o trzy pozycje była winą zespołu

  • Stracił sporo czasu w środkowej fazie wyścigu, nie wiedząc, jak mocno może naciskać

Max Verstappen – 7/10
Red Bull | Start: 4. | Finisz: 4.

  • Auto nie miało tempa McLarena ani Ferrari, a jego okrążenie kwalifikacyjne nie było czyste

  • Próbował wyprzedzić Piastriego na starcie i po żółtej fladze

  • Dobrze zarządzał oponami, próbując przedłużyć stint w oczekiwaniu na czerwoną flagę

Podsumowanie: Mniej precyzyjny niż zwykle w kwalifikacjach, ale Monako to nie był jego weekend.

Yuki Tsunoda – 5/10
RB | Start: 12. | Finisz: 17.

  • Zdecydowanie odstawał od tempa Verstappena

  • Oczyszczony z zarzutów za incydent z Gaslym

  • Skorzystał na wczesnym okresie wirtualnego samochodu bezpieczeństwa

  • Ugrzązł w korku i nie zdołał wykorzystać okazji

Podsumowanie: Słabe kwalifikacje i brak skutecznej strategii nie pomogły.

Andrea Kimi Antonelli – 4/10
Mercedes | Start: 15. | Finisz: 18.

  • Zagrożony odpadnięciem już w Q1 po uderzeniu w barierę

  • Udany manewr na Bortoleto zaraz po starcie

  • Przez większość wyścigu blokowany przez innych kierowców

  • Oddał pozycję po ścięciu szykany przy wyprzedzaniu Albona

Podsumowanie: Klasyczna „monakijska cena” za błąd w kwalifikacjach – niewielkie szanse na poprawę pozycji.

Wnioski końcowe: Choć wyścig w Monako rzadko dostarcza wielkich emocji na torze, tegoroczne GP pokazało, jak ważna jest czysta jazda w kwalifikacjach, skuteczna strategia i opanowanie pod presją. Leclerc błyszczał u siebie, ale Norris zasłużenie zwyciężył.