Nikt nie chce powtórki wielkiego kryzysu finansowego z 2008 r., kiedy
Beztroska regulatorów i niepohamowana chciwość bankierów doprowadziły świat na skraj przepaści.
Gospodarki narodowe pogrążyły się w recesji, a 16 lat później finanse publiczne najbardziej rozwiniętych gospodarek świata nadal zmagają się ze skutkami tej sytuacji w postaci zadłużenia i wysokiego poziomu zadłużenia.
To jest część dziedzictwa rządu Starmera, którego nie chce on uznać. Były premier Partii Pracy
Ograniczenia: Bank Anglii i Skarb Państwa przyznały brytyjskim bankom większe pole manewru niż pozwalają na to przepisy międzynarodowe, dzięki czemu mogą one nadal udzielać pożyczek
Na czele stał minister Gordon Brown.
Skutkiem kryzysu był głośny dźwięk zamykanych drzwi stajni.
Reformy takie jak ulepszone ubezpieczenie depozytów w wysokości 85 000 funtów w Wielkiej Brytanii, oddzielenie bankowości konsumenckiej od bankowości kasynowej i silniejsze wymogi kapitałowe okazały się rozsądne. Ale jak to często bywa, egzekutorzy przesadzają.
Trwające próby stworzenia „testamentu życia” dla banków, tak aby można je było zamknąć i ponownie uruchomić w ciągu weekendu bez interwencji państwa, okazały się farsą.
Zasady te zostały złamane wiosną 2023 r., kiedy upadły najpierw Silicon Valley Bank, a następnie Credit Suisse, co wymagało interwencji rządu.
W San Francisco’s First Republic interwencja Jamiego Dimona z JP Morgan okazała się skuteczniejsza niż jakiekolwiek testamenty życia.
Nowe zasady kapitałowe wprowadzone przez klub bankierów centralnych w Bazylei w Szwajcarii mają pełnić funkcję zabezpieczenia.
Nawet Bank Anglii uważa, że to wszystko jest trochę przesadzone i wspólnie z Ministerstwem Skarbu dał brytyjskim bankom większe pole manewru, aby mogły kontynuować udzielanie pożyczek.
Jak niedawno zauważył jeden z wysoko postawionych bankierów, pozwalanie naukowcom z niewielkim doświadczeniem w udzielaniu pożyczek na ustalanie zasad jest szalone.
Pożyczanie nigdy nie będzie wolne od ryzyka. Trudne wskaźniki kapitałowe przyniosły złe rezultaty. Bardziej ryzykowne i długoterminowe pożyczki zostały oddzielone do sektora pozabankowego, takiego jak private equity, gdzie jest mało przejrzystości.
Zbyt duża część kapitału bankowego, który mógłby zostać przeznaczony na kredytowanie komercyjne i infrastrukturalne, jest ulokowana w obligacjach rządowych.
Decyzja ostrożnościowego ramienia Banku o zdjęciu nogi z hamulców Bazylei jest słuszna. Ale jeśli Wielka Brytania chce dynamicznego i konkurencyjnego sektora bankowego, który czuje się w stanie poradzić sobie z opóźnionymi inwestycjami sektora prywatnego i słabą produktywnością, istnieje silny argument za dalszą liberalizacją.
Jak zauważył kiedyś legendarny złodziej, mówiąc o bankach: „Tam są pieniądze”.
