Ostatni bastion Richarda Gasqueta: francuski talent, który przetrwał złotą erę tenisa
Dominacja Wielkiej Czwórki — Rafaela Nadala, Rogera Federera, Novaka Djokovicia i Andy’ego Murraya — przez ostatnie dwie dekady zupełnie zmieniła układ sił w męskim tenisie. Wielu obiecującym zawodnikom pozostawiła jedynie status „tych, którzy mogli”. Juan Martín del Potro, Stan Wawrinka i Marin Čilić zdołali sięgnąć po tytuł wielkoszlemowy, lecz był jeszcze jeden gracz, który pomimo ogromnego talentu nie stanął na najwyższym podium. Richard Gasquet — jedyny poza wspomnianą trójką (Murray, Djokovic, Nadal), który zgromadził ponad 600 zwycięstw w cyklu ATP — zapłacił wysoką cenę za to, że przypadło mu grać w najtrudniejszym okresie w historii tenisa.
W lipcu 1995 roku Corinne Dubreuil, wówczas fotografka magazynu Tennis Magazine, została podczas młodzieżowego turnieju w Blois poproszona, by przyjrzała się jednemu z meczów na bocznym korcie. Jej uwagę przykuł dziewięcioletni chłopiec o niezwykłym stylu gry i pięknym jednoręcznym bekhendzie — był to Richard Gasquet. Kilka miesięcy później jego zdjęcie trafiło na okładkę lutowego wydania magazynu z nagłówkiem: „Le champion que la France attend?” („Mistrz, na którego czeka Francja?”).
Z rozgłosem przyszła jednak presja. Gasquet nauczył się z nią żyć bardzo wcześnie — i nie przestawał podnosić sobie poprzeczki. W 1999 roku udowodnił, że nie jest tylko medialnym fenomenem, zdobywając prestiżowe trofeum Les Petits As, pokonując po drodze dwunastoletniego Rafaela Nadala. Już trzy lata później był postrzegany jako wielka nadzieja francuskiego tenisa. Po triumfach w juniorskich turniejach Roland Garros i US Open media ochrzciły go mianem „Mozarta tenisa”.
Rok 2005 przyniósł długo oczekiwany przełom. Po serii dziesięciu zwycięstw z rzędu Gasquet dotarł do półfinału turnieju Masters w Monte Carlo. Tam pokonał lidera rankingu, Rogera Federera, kończąc mecz spektakularnym bekhendem po linii — zagranie to do dziś gości w tenisowych kompilacjach. Marzenia przerwał jednak Rafael Nadal, który najpierw zatrzymał Francuza w półfinale, a miesiąc później również w trzeciej rundzie French Open — w drodze po swój pierwszy tytuł wielkoszlemowy.
Nadal na tym nie poprzestał. Sięgnął po jeszcze trzynaście tytułów na kortach Rolanda Garrosa, łącznie zdobył 22 szlemy i 36 triumfów w turniejach Masters. W każdym z kolejnych 16 meczów z Gasquetem wychodził zwycięsko. Sam Francuz wygrał 16 turniejów rangi ATP, ale żaden z nich nie był wyższy niż poziom 250. Nigdy nie można mu było odmówić talentu ani pracy — jak sam kiedyś powiedział, po prostu zabrakło mu szczęścia.
Michael Schumacher – cisza, która chroni prywatność legendy
Minęło już kilka dni od ślubu Giny Schumacher, córki siedmiokrotnego mistrza świata Formuły 1, a wydarzenie wciąż wzbudza zainteresowanie mediów. Najwięcej emocji budzi doniesienie, że Michael Schumacher mógł pojawić się na ceremonii, która odbyła się w prywatnej willi na Majorce. Dziennik „Bild” uznał jego obecność za wysoce prawdopodobną, zwracając uwagę na to, że goście musieli przed wejściem oddać swoje telefony komórkowe, co miało zapewnić całkowitą prywatność uroczystości.
Gdyby rzeczywiście doszło do publicznego pojawienia się Schumachera po raz pierwszy od wypadku na nartach w grudniu 2013 roku, byłoby to wydarzenie o ogromnym znaczeniu. Przypomnijmy, że podczas ferii zimowych we francuskich Alpach Schumacher doznał poważnego urazu głowy. Przez wiele miesięcy pozostawał w śpiączce, a po wybudzeniu jego stan zdrowia stał się tematem owianym tajemnicą. Rodzina zrezygnowała z podawania informacji do mediów, konsekwentnie chroniąc jego prywatność.
Nie wygląda jednak na to, by miało się to zmienić. Corinna Schumacher niezmiennie stoi na stanowisku, że ochrona prywatności męża jest najważniejsza. Potwierdził to również prawnik rodziny, Felix Damm, w rozmowie z niemieckim serwisem „LTO”. Jak zaznaczył, już wcześniej rozważano możliwość opublikowania jednorazowego raportu medycznego, który miałby uciąć wszelkie spekulacje. Jednak pomysł ten ostatecznie odrzucono.
– Zawsze chodziło o prywatność. Rodzina Michaela uznała, że nawet jeśli opublikowalibyśmy jeden szczegółowy raport, to nie zakończyłoby to zainteresowania. Wręcz przeciwnie – media zaczęłyby domagać się kolejnych aktualizacji – tłumaczył Damm. Jak dodał, taka decyzja mogłaby doprowadzić do sytuacji, w której rodzina straciłaby kontrolę nad całą narracją medialną.
Strategia milczenia działała skutecznie przez ponad dziesięć lat. Temat zdrowia Michaela Schumachera stopniowo zaczął znikać z nagłówków, a media coraz rzadziej spekulowały na jego temat. Wzruszające były słowa Corinny w dokumencie Netfliksa, w którym powiedziała: – Michael jest z nami, nieco inny, ale nadal z nami.
Prawnik podkreślił również, że każda forma oficjalnego komunikatu mogłaby wywołać niekończące się fale pytań i domysłów. – Po publikacji raportu dziennikarze pytaliby, co się zmieniło, i tak co miesiąc, co kilka tygodni. A gdybyśmy chcieli prawnie reagować na kolejne doniesienia, bylibyśmy zmuszeni mówić prawdę i ujawniać nowe szczegóły – dodał Damm.
Rodzina Schumachera od lat niezmiennie trzyma się swojej strategii, pokazując, że w świecie zdominowanym przez medialne doniesienia można nadal walczyć o prywatność – nawet wtedy, gdy chodzi o jedną z największych legend sportu.