Paul Buckmaster był znaną postacią w świecie rocka, pracował nad orkiestracjami z Davidem Bowiem, The Grateful Dead, Leonardem Cohenem, Milesem Davisem, Guns N’ Roses, Taylor Swift, The Rolling Stones, Celine Dion i wieloma innymi. W filmie Buckmaster śpiewał piosenki do „Makbeta” Romana Polańskiego, „Syna Draculi” Harry’ego Nilssona i „Człowieka, który spadł na ziemię”. „12 małp” było jego pierwszą kompozycją filmową do projektu, który nie był musicalem ani nie miał w nim udziału muzyk.
Tymczasem Thomas Newman był już płodnym kompozytorem w 1995 roku, pisząc ścieżki dźwiękowe do takich znanych filmów jak Zemsta frajerów, Prawdziwy geniusz, Straceni chłopcy, Smażone zielone pomidory, Gracz, Skazani na Shawshank i dziesiątki innych. Był zwinny, płodny i utalentowany. To Madeleine Stowe wspomniała o Newmanie Gilliamowi, słysząc, że ma problem z wyborem kompozytora. Gilliam uwielbiał Newmana, co stawiało pytanie, kogo powinien zatrudnić. Stowe opowiada tę historię w ten sposób:
„Rozmawialiśmy o tym, kogo chciałby oznaczyć. Powiedziałem: ‘Proszę, spójrz na tego gościa o nazwisku Thomas Newman.’ Byłem wielkim fanem Thomasa Newmana. Terry powiedział: ‘Cóż, w pewnym sensie już się zobowiązałem. (do Buckmastera)’, ale spotkał się z nim. Przylecieli z nim do Londynu i zakochał się w Thomasie. Więc nie wiedział, co zrobić. Musiał wybrać między tymi dwoma mężczyznami, rzucając monetą”.
Biorąc pod uwagę niestabilny ton „12 małp”, być może kompozytor niefilmowy byłby bardziej odpowiedni niż bardziej „tradycyjny” kompozytor filmowy. Przepraszam jednak Stowe, która straciła swojego ulubionego kompozytora w rzucie monetą. Buckmaster napisał tylko jeden film więcej, a był to, co dziwne, „Most Wanted” z 1997 roku. Newman tymczasem kontynuował komponowanie muzyki do filmów dla Pixara i serii o Jamesie Bondzie.
