Meany ma rację. W całej historii amerykańskiego filmu irlandzkie postacie często grane są z amerykańskim akcentem i nie zawsze odrabiają lekcje z dialektu. W amerykańskiej społeczności aktorskiej zaczął pojawiać się szeroki, uniwersalny irlandzki akcent, którego tak naprawdę nikt nie miał. Meany zauważył:
„To, o czym tu mówimy, to: w amerykańskich filmach jest historia irlandzkich postaci z tymi okropnymi, okropnymi, nieistniejącymi akcentami. «Och, och, och, och, och, och! , Panie Jezu Chryste, och kochany Smalcu! I to wszystko jest takie śpiewane, wiesz. Ale jestem za to odpowiedzialny – a był świetnym aktorem – ale Barry Fitzgerald też to zrobił. I Barry Fitzgerald też miał taki podbródek i on… żuł fajkę, a on tak mówił, więc wszyscy w Ameryce myśleli, że Irlandczycy tak mówią”.
Fitzgerald pracował w filmie od 1920 roku, ale jego sława eksplodowała w 1944 roku dzięki nagrodzonemu Oscarem występowi w filmie. Muzyczny dramat religijny Leo McCareya „Going My Way”. Wystąpił także w filmie Johna Wayne’a „The Quiet Man” z 1952 r., chociaż pomiędzy nimi wystąpił w 20 filmach, w tym w „Duffy’s Tavern”, „The Naked City” i „Silver City”. Wygląda na to, że duch Fitzgeralda wisiał nad wszystkimi irlandzkimi aktorami w Ameryce, a Meany tego nienawidził. Powiedział:
“Pamiętam, jak chodziłem na przesłuchania i ludzie mówili, że nie brzmię po irlandzku. A ja mówiłem (naśladując Barry’ego Fitzgeralda): „O, czy to brzmi po irlandzku? Czy to brzmi po irlandzku? Czy to jest lepsze?”
Meany mógłby brzmieć stereotypowo Irlandczyku, gdyby chciał, ale dla swojej kariery chciał czegoś więcej.
