Seriale „Star Trek” to zazwyczaj dramaty zespołowe, a cotygodniowy harmonogram wydań pozwala scenarzystom na zmianę głównych bohaterów. Na przykład jeden odcinek „Star Trek: Następne pokolenie”: może skupić się na Geordim (LeVar Burton)a następna będzie o Worfie (Michael Dorn).
Niestety, filmy nie mają czasu ani możliwości, aby opowiadać historie całego zespołu. Ponieważ muszą trwać około dwóch godzin, scenarzyści nie mogą pisać historii, w których każda postać ma swój wątek, co zmusza ich do skupienia się na maksymalnie jednej do trzech postaci.
Prowadzi to do etosu „musimy dać im coś do zrobienia” przy pisaniu scenariuszy, wpychając niewielką liczbę bezsensownych incydentów w ręce wspierających graczy, którzy zasługują – i są w stanie – o wiele więcej.
„Star Trek Beyond” sprytnie oddziela główną obsadę na początku filmu – Enterprise rozbija się w obcym świecie, a ocaleni są rozproszeni po jego powierzchni – ale nie wszyscy odgrywają kluczową rolę w fabule, ani też nie głęboko zaangażowały się w osobiste podróże. Dla Simona Pegga dodanie dodatkowej postaci do scenariusza nie umożliwiłoby im niczego. Lubił Carol Marcus, a Alice Eve jest utalentowaną aktorką, ale Pegg uważała, że zasługuje na więcej:
„W przypadku („Beyond”) wydawało się, że jeśli ją uwzględnimy, nie zapewnimy jej wystarczającej pomocy, może w rezultacie poczuć się, jakby nie dano jej tyle czasu ekranowego, na jaki zasługuje, więc zamiast ją sprowadzać i po prostu niech będzie drugoplanową rolą, na przykład niech nie będzie w tej, a kiedy nadejdzie czas (sprowadź ją z powrotem).”
Co ma sens, biorąc pod uwagę, jak popularny był film „Beyond”.
