Może Śmiesznie poczynania króla Aegona (Tom Glynn-Carney) w bitwie pod Rook’s Rest niosła ze sobą ważną lekcję dla nas wszystkich, zarówno w świecie serialu, jak i szczególnie w naszym własnym. Podczas gdy wskoczenie na grzbiet smoka i wlatywanie na wojnę z bronią palną (lub cokolwiek jest odpowiednikiem ziejącego ogniem) nieuchronnie przyciągnie całą uwagę i chwałę, wiąże się to również z kosztami. W przypadku Aegona widzieliśmy ten koszt z bliska i osobiście w tej makabrycznej scenie na początku odcinka — wiecie, tej, która boleśnie jasno pokazuje, co się dzieje, gdy zbroja z valyriańskiej stali spotyka się z płonącym temperamentem Vhagar. Dla naszych celów, ostatni sezon „Gry o tron” dzielący ludzi udowodnił, że nawet wyrecytowanie najbardziej imponujące sceny, jakie kiedykolwiek uchwycono na kamerze, mogą szybko się znudzić jeśli nie mają nic innego do zaoferowania.
Choć w porównaniu z nimi mogą wydawać się nudne, to właśnie dlatego te sceny są tak ważne, w których królowie i królowe oraz ich najbardziej zaufani doradcy po prostu… siedzą, rozmawiają, kłócą się i opracowują strategie na kolejne posunięcia. Tylko w tym odcinku przejawia się to w praktycznie każdej historii rozsianej po Westeros: próby Daemona (Matt Smith) wciągnięcia upartych Brackenów do akcji, zmagania Rhaenyry (Emma D’Arcy) i Alicent (Olivia Cooke) o prowadzenie wojny, przy jednoczesnym zachowaniu szacunku zdominowanych przez mężczyzn rad, a nawet spontaniczna misja młodego Jacaerysa (Harry Collett) w celu negocjacji z Freyami i zapewnienia przejścia dla armii Północnych Ludzi, którą Cregan Stark (Tom Taylor) obiecał mu w premierze.
W każdym przypadku „House of the Dragon” zachowuje dbałość o szczegóły polityczne, którą po raz pierwszy pokazano w „Grze o tron” i którą twórca/showrunner Ryan Condal wielokrotnie podkreślał w całym serialu.
