Filmy grozy są niewątpliwie bardziej dozwolone przez ogół społeczeństwa, ale horror i pornografia mają pokrewieństwo w sposobie, w jaki są upolityczniane i wpychane w centrum paniki moralnej, służąc jako barometr moralnej pozycji danej osoby. Konsumpcja horroru i/lub pornografii jest nadal silnie stygmatyzowana, pomimo że obie formy rozrywki okazują się zarówno płodne, jak i dochodowe. Zaplecza wypożyczalni wideo poszły w zapomnienie i niemal niemożliwe jest przewijanie mediów społecznościowych bez bota (NUDESINBIO) przerywającego każdą świeżą piekielną dyskusję o filmie, którą konsumujemy w danym dniu. Ludzie swobodnie przyznają się do posiadania kont na OnlyFans, a mimo to nadal istnieje absurdalne piętno związane z byciem dorosłym wykonawcą w jakiejkolwiek roli. Nie do końca na tym samym poziomie, ale istnieje podobne piętno związane z wykonawcami horrorów.
Legendarna Barbara Crampton napisała fantastyczny utwór dla Fangoria nazwany „Don’t Call Me a Scream Queen”, wyjaśniając, że chwytliwa etykieta umniejsza bardzo ciężkiej pracy aktorskiej w filmie grozy. „Nie lubię tego określenia. Szczególnie dlatego, że istnieje długa historia aktorek poniżanych, niedocenianych i manipulowanych przez reżyserów płci męskiej” — skomentowała reżyserka Sarah Adina Smith. „W filmach gatunkowych pracują poważne, niezwykle inteligentne aktorki i nigdy nie chciałabym trywializować ich wkładu”.
Fani horrorów są rzeczywiście zagorzałymi zwolennikami tych, którzy regularnie występują w tym gatunku, ale nie znaczy to wiele dla dyrektorów obsady ani producentów, gdy patrzy się na talenty crossoverowe. Akademia słynie z lekceważenia umiejętności wykonawców horrorówdlatego też tak wielu aktorów kontynuuje karierę w filmach grozy, jeśli nie uda im się przebić do głównego nurtu.
Gwiazdy filmów dla dorosłych cieszą się takim samym traktowaniem, choć na znacznie wyższym poziomie, ale to gatunek horroru wita je z otwartymi ramionami.
