„Sara” to Garth Ennis w swojej najbardziej dojrzałej formie. Wyobrażam sobie, że kuszące byłoby ukazanie dekadencji przywództwa ZSRR za pomocą jednej lub dwóch orgii, ale on powstrzymuje się od oczekiwanego nadmiaru i sprawia, że „Sara” śpiewa. Historia jest równie surowa jak jej zimowa sceneria – ale nie tak mroźna, ponieważ Sara (zarówno historia, jak i postać) oddaje cześć człowieczeństwu kobiet walczących u jej boku.
Jeśli jest coś, co „Sara” łączy z dotychczasową twórczością swojej pisarki, to jest to pogląd, że wojna jest aktem instytucji wpychającym swoich obywateli w maszynę do mielenia mięsa. W komiksach wojennych Ennisa udaje mu się opowiedzieć ten temat, unikając jednocześnie uświęcania swoich żołnierskich postaci. Żołnierze Ennisa nie są czystymi bohaterami, którym zawiodło niezasłużone państwo, ale zwykłymi facetami, których karmi się kłamstwami na temat wielkości ich kraju. Kiedy już wezmą udział w walce, zbierają konsekwencje pod ostrzałem.
Refren Armii Czerwonej brzmi „Za Ojczyznę”. W rozdziale 5 — „Uznanie i nagroda” — Sara przygląda się, jak dwóch członków jej drużyny zostaje zabitych przez niemieckich żołnierzy i zauważa: „Nie słyszę tych słów. Ale wszystkie je znam”. Sara jednak nie wierzy w te trzy słowa; walczy z nazistami, ponieważ powiedziano jej, że zrównali z ziemią jej wioskę. Jej wiara w rząd jest w najlepszym wypadku krucha (uczuć nie łagodzi jej zmartwiona nadzorczyni polityczna Raisa). W rozdziale 6 – „Przeciw duchowi” wyznaje swoim przyjaciołom, że według niej Rosja jest zadowolona z „utopienia Fritziesów w naszej własnej krwi”. Żadna wojna nie jest naprawdę „wielka i patriotyczna”, ale choć umieranie za ideologię lub obojętne państwo jest głupie, umieranie za towarzyszy może być szlachetne.
Ennis i Epting pracują obecnie nad duchową kontynuacją „Sary” zatytułowaną „Partyzant”, opowiadającą historię Ukrainki, która została uwięziona pomiędzy walczącymi Niemcami i Rosjanami w 1942 roku. Głęboko wierzę, że ta para może ponownie oddać czysty strzał.
