Urodzony we Francji jako syn reżysera Maurice’a Tourneura, Jacques poszedł w ślady ojca. Po nakręceniu w ojczyźnie czterech filmów, w latach trzydziestych wyjechał do Hollywood. W latach 1939–1941 wyreżyserował cztery thrillery dla MGM, następnie przeniósł się do RKO Pictures i nawiązał współpracę z producentem Valem Lewtonem. Ich pierwszym wspólnym filmem był „Ludzie-Koty” z 1942 roku, film klasy B o serbsko-amerykańskiej Irenie Dubrovnej (Simone Simon), przekonanej, że jest kotołakiem; piętrzą się wskazówki sugerujące, że jej urojenia są zupełnie inne.
„Cat People” zostaje zapamiętany jako dzieło o czystej atmosferze. Doświadczenie Tourneura w tworzeniu obrazów w stylu Noir oznaczało, że wniósł te same, mocno rzucane cienie, kiedy przeniósł się do horroru. Pamiętacie, jak „Szczęki” są chwalone jako straszniejsze, ponieważ sprawiają, że rekin jest w dużej mierze poza ekranem? „Cat People” zrobili to pierwsi. Wszystkie przemiany Ireny odbywają się poza ekranem, a wszystkie ataki kotów wykonywane są prawdziwą czarną panterą. Budżet filmu i dostępna technologia po prostu nie mogły sprawić, że cokolwiek innego wyjdzie bez psucia atmosfery, więc ani Tourneur, ani Lewton nie próbowali.
Minimalistyczny horror „Cat People” zaowocował nawet formą jump-scare, której reżyserzy horrorów używają do dziś. W kluczowej scenie Alice (Jane Randolph) wyczuwa, że podąża za nią coś niewidocznego. Kiedy dociera do przystanku autobusowego, warczenie kota przechodzi w dźwięk autobusu wjeżdżającego w kadr z prawej strony.
Tourneur tego nie zrobił tylko potem kręcić horrory; wyreżyserował Klasyczny film noir z 1947 roku „Z przeszłości” z Robertem Mitchumem w roli głównej. Mimo to „Ludzie-koty” pozostają jego najbardziej znanym filmem. Legendą był już w 1952 roku. W filmie Vincente Minnellego „Piękni i źli” agresywny producent filmowy Jonathan Shields (Kirk Douglas) wkracza do biznesu produkcji taniego horroru „Zagłada ludzi-kotów”, który on i reżyser ratują, trzymając potwory poza ekranem. Val Lewton, to ty?
