Według wywiadu zaczerpniętego z 768-stronicowej książki Jeanine Basinger i Sama Wassona „Hollywood: The Oral History”, Bernstein przyznał się do buczenia na koniec przedstawień, które mu się nie podobały, i powiedział, że szczególnie nienawidzi przełomowego arcydzieła science fiction Kubricka. „(Musiałem) opuścić teatr na kilka minut, ponieważ byłem tak wściekły na jego śmieszność”, powiedział.
Na korzyść Bernsteina przemawia to, że wyraził swoją niechęć do filmu i jego ścieżki dźwiękowej znanemu z wymagań reżyserowi. Niestety, nie wyszedł z tego z jaśniejszym zrozumieniem tego, co robił Kubrick. Według Bernsteina:
„(T)o użycie „Walca nad pięknym modrym Dunajem” sprawiło, że poczułem się bardzo źle, że nie byłem na haju, kiedy byłem na zdjęciu. Może to było w porządku. Ale samo siedzenie tam, normalnie, było naprawdę irytujące, było tak śmieszne, głupie, zupełnie niezwiązane, i jeśli nie było to zaprojektowane w ten sposób, dla mnie było to jak napisanie „F***” na ścianie w łazience lub coś w akademiku dla dziewcząt lub coś takiego. To było po prostu głupie. To było niezwiązane, było sprytne i idiotyczne.”
Nie jestem Elmerem Bernsteinem, ale powiedziałbym, że użycie Straussa przez Kubricka do towarzyszenia baletowej wizji dokowania wahadłowca kosmicznego z delikatnie obracającą się stacją kosmiczną jest absolutnie ekscytujące. Widziałem też ten film kilka razy na dużym ekranie w formacie 70 mm i nikt nie buczał.
Jestem też pewien, że spora część widowni na wszystkich pokazach była na haju. cośto może Bernstein miał rację. I może tak przetrwał „Leonard Part 6”.
