W świecie „The Imaginary” pan Bunting jest czymś w rodzaju straszydła dla wyimaginowanych przyjaciół, mitem o potworze, który dosłownie zjada wyimaginowanych przyjaciół, ponieważ sam nie ma już własnej wyobraźni. Jest czymś w rodzaju skrzyżowania tytułowej czapli z „The Boy and The Heron” Miyazakiego i Pennywise the Clown z „It”, co oznacza, że gdy się zbliży, ujawnia drugą formę, która jest o wiele straszniejsza i groźniejsza. Kiedy pan Bunting rusza do ataku i próbuje zabić Rudgera, otwiera usta szerzej, niż jakakolwiek żywa istota powinna być w stanie zrobić, jego przełyk rozszerza się w nieskończoność, podczas gdy krzyki wyimaginowanych przyjaciół słychać głęboko w jego wnętrzu.
Choć doskonale sprawdza się jako czarny charakter z najbardziej niejasną historią, fascynujące jest, jak wiele myśli Nishimura dodał do historii Buntinga niezależnie od oryginalnej powieści AF Harrolda z ilustracjami Emily Gravett, zwłaszcza że ostatecznie nie została ona zauważona. „To ktoś, kto żyje od dawna, około 300 lat, i myślę, że reprezentuje tych, którzy doświadczyli wielkiej straty w pewnym okresie czasu” – powiedział pisarz.
Według Nishimury, Bunting został „okradziony z czegoś, co naprawdę cenił przez swoich rodziców” i to jest częściowo powodem, dla którego stał się tym, kim jest w filmie. Jest najgorszym scenariuszem dla dziecka z wyobraźnią i reprezentuje to, co by się stało, gdyby Amanda nigdy nie straciła Rudgera w przyszłości, gdyby trzymała się jego wyimaginowanego przyjaciela i nie puściła go. Rzeczywiście, w filmie dowiadujemy się, że Bunting chce nadal widywać swojego wyimaginowanego przyjaciela i aby to zrobić, będzie pochłaniał innych wyimaginowanych przyjaciół, podobnie jak Pennywise polujący na dzieci.
