Wśród menażerii cywilów uwięzionych na „Wyspie Gilligana” znalazły się hollywoodzka gwiazdka Ginger Grant (Tina Louise) i mieszkanka małego miasteczka Mary Ann Summers (Dawn Wells). Obie kobiety miały skłonność do noszenia skąpych strojów odpowiednich na tropikalną wyspę na Pacyfiku; fakt, że miały też na tyle przezorności, by zabrać ze sobą wiele strojów na to, co miało być trzygodzinną wycieczką łodzią, jest jedną z wielu wielkich tajemnic, nad którymi naukowcy spędzali niezliczone godziny, rozmyślając od zakończenia trzech sezonów serialu w 1967 roku.
Niestety, uruchomiło to szereg sygnałów alarmowych dla cenzorów NBC. Jak wspominał Schwartz:
„(Na «Wyspie Gilligana») wróciłam do domu dzień po tym, jak miałam kłopoty z cenzorami w sprawie Dawn i Tiny. Martwili się dekoltem Tiny i pępkiem Dawn, bo w tamtych czasach nie można było pokazać pępka. Żona zapytała mnie, co się dzieje, a ja odpowiedziałem: „Między cyckami Tiny a pępkiem Mary Ann nie mogę znaleźć ani minuty spokoju!”
Z czasem Schwartz i jego zespół wpadli na obejście problemu. Louise opanowała sztukę subtelnego zakrywania brzucha, gdy kamera była skierowana na nią, podczas gdy Wells dobrała do niej parę krótkich spodenek, które sięgały na tyle wysoko, aby jej pępek nie wystawał główki i nie wywołał zamieszek. (To było identyczne z tym, co zrobił „I Dream of Jeannie”, dopasowując Eden do pary różowych haremów z wysokim stanem.)
Jeśli chodzi o biust Louise, wymagał on połączenia ostrożnych ujęć kamery i unikania ubierania jej w nadmiarze dwuczęściowych ubrań lub topów z głębokim dekoltem w kształcie litery V. To z pewnością szczęście, że Ginger pomyślała o spakowaniu z wyprzedzeniem wszystkich tych dodatkowych ubrań, nawet jeśli w tej chwili wydawało się to obce.
