„Uważam, że obóz był prawdziwym darem w moim życiu. Grałem we wszystkie sporty, ale to właśnie tam znalazłem koszykówkę” — powiedział 76-letni Chestnut, który wraz z żoną Laurą mieszka w Buffalo. „Miałem 10 lub 11 lat, kiedy znalazłem swoje plemię i postanowiłem, że „to jest świat, w którym chcę żyć”. Miałem wielkie szczęście, że poznałem tę grę dzięki rodzinie królewskiej ze Schenectady”.
Gra jest nadal ważną częścią świata Chestnuta. We wrześniu ubiegłego roku były dyrektor wykonawczy Cleveland Cavaliers i Philadelphia 76ers z NBA wygrał turniej Masters 75-over w Utah, a jego osiągnięcia obejmują również pięć mistrzostw świata na różnych poziomach Masters.
Wcześniej przez cztery lata był zawodowym piłkarzem w Europie i dwukrotnie był najlepszym strzelcem ligi holenderskiej.
„To zawsze było w mojej krwi” — powiedział Chestnut, emerytowany dyrektor generalny i prezes Western and Central New York AAA. „Kiedy wróciłem do prawdziwego świata po graniu w Europie, w każdym miejscu, w którym mieszkałem, znajdowałem najlepsze miejsce do gry”.
Po grze w szkolnej piłce w Linton, Chestnut rywalizował w college’u w Princeton, gdzie jego drużyny dwukrotnie dotarły do turnieju NCAA, a także na poziomie półprofesjonalnym z Schaefer Brewers. Chociaż zawsze miał zmysł do zdobywania punktów — zdobył 50 punktów dwa razy, grając za granicą — członek Upstate New York Basketball Hall of Fame zyskał sławę na inne sposoby.
„Mówisz o ludziach jako o kleju. Facetach, którzy wykonują brudną robotę i drobne rzeczy. Taki jestem” – powiedział 6-stopowy 5 i pół-calowy kasztan. „Zawsze byłem dobrym zbieraczem i obrońcą, a także facetem, który najpierw podaje piłkę”.
„Bardzo bezinteresowny” – powiedział były gwiazdor Linton i członek SCSD Hall of Fame Barry Kramer, którego Chestnut ubóstwiał w młodości, a później grał z nim w Schaefer Brewers. „Był graczem zespołowym, ale potrafił też zdobywać punkty”.
Chestnut wniósł swój największy wkład w Princeton w ostatnim roku nauki w 1968-69, kiedy to zdobywał średnio 6,4 punktów i 5,3 zbiórek, grając u boku przyszłych kandydatów NBA w pierwszej rundzie draftu, Geoffa Petrie i Johna Hummera. Chestnut miał 22-punktowy, 13-zbiórkowy mecz, kiedy Princeton po raz drugi grało z Harvard w tym sezonie (kiedy Tigers zdobyli tytuł Ivy League i po raz drugi w ciągu trzech lat dostali się do turnieju NCAA).
„Kiedy pierwszy raz graliśmy z Harvardem, ja też miałem całkiem niezły mecz. Ich trener powiedział, że spodziewał się, że Petrie i Hummer będą mieli dobre mecze, ale nie spodziewał się wiele po mnie i powiedział. ‘On już nigdy tego nie zrobi’” – wspominał Chestnut. „Następnym razem poszło mi jeszcze lepiej”.
Princeton osiągnął bilans 64-16 w ciągu trzech lat gry Chestnut w drużynie uniwersyteckiej, a tylko porażka w meczu play-off uniemożliwiła Tigers zdobycie trzech kolejnych mistrzostw Ivy League.
„To, co najbardziej pamiętam z Princeton, to wczesny mecz sezonu przeciwko NYU, w moim ostatnim roku”, wspominał Chestnut. „Nie zaczynałem, ale facet miał problemy z faulami i wszedłem. Byłem niepewny i starałem się nie spieprzyć sprawy, i usłyszałem, jak (trener Pete) Carril mówi komuś, żeby „wszedł za Chestnuta”. Kiedy zobaczyłem, jak facet wstaje, byłem jak Popeye jedzący szpinak i pomyślałem: „Nie ma mowy, żeby mnie wyeliminował”.
„Dostałem piłkę i zdobyłem punkt, a potem zdobyłem gola ponownie i dalej robiłem dobre rzeczy. Zdobyłem 16 punktów w drugiej połowie i zacząłem od tego.”
Chestnut zdobył również miejsce w podstawowym składzie drużyny uniwersyteckiej Linton w ostatnim roku nauki w sezonie 1964-65 — jako 16-latek, który w szkole podstawowej ukończył drugą i trzecią klasę w tym samym roku — po powołaniu z drużyny juniorów pod koniec sezonu jako junior.
„To jeden z tych facetów, którzy stali się lepsi w późniejszym życiu” – powiedział Kramer. „Po prostu kochał tę grę i ciężko nad nią pracował. Dorastał, a jego sprawność fizyczna się poprawiała”.
Linton dotarł do meczu o mistrzostwo Sekcji 2 Klasy A w ostatnim roku nauki w szkole średniej, kiedy Chestnut był zawodnikiem, i przegrał z drużyną Troy, uważaną za jedną z najlepszych drużyn w kraju w sezonie 1964-65.
„Czuliśmy, że zawiedliśmy trenera (Walta) Przybylo. Przegraliśmy z Troy trzy razy w tym roku” — powiedział Chestnut. „Nie zdawałem sobie sprawy, jak dobrzy są, dopóki nie dostałem się do Galerii Sław Capital District (w 2011), a drużyna Troy również. Niektórzy mówią, że byli najlepszą drużyną, jaka kiedykolwiek grała w Capital District”.
Chestnut grał z wieloma wyróżniającymi się zawodnikami Capital District w częściach dwóch sezonów z Schaefer Brewers. Kiedyś zdobył 18 punktów w meczu gwiazd przeciwko grupie graczy college’u, w której byli Julius Erving, Austin Carr i Artis Gilmore.
„Graliśmy przeciwko (7-foot-2) Artisowi Gilmore’owi i Tom próbował wsadzić piłkę do niego” – wspominał Kramer. „Piłka nie wpadła, ale to była niezwykła gra. Był twardym dzieciakiem, który uwielbiał wyzwania”.
Po zakończeniu kariery zawodowej, podczas której grał w drużynach w Holandii, Francji i Włoszech, Chestnut piastował stanowiska korporacyjne w takich firmach, jak American Can i Procter & Gamble, po czym przeszedł do branży telewizji kablowej, gdzie został wiceprezesem i dyrektorem generalnym SportsChannel New York (później Fox Sports Net) i nadzorował produkcję meczów z udziałem drużyn Mets, Yankees, Islanders, Devils i Nets.
Później pełnił funkcję prezesa i dyrektora operacyjnego Cleveland Cavaliers w latach 1990–1995 oraz dyrektora generalnego Philadelphia 76ers w sezonie 1995–1996.
„Zamiast oglądać telewizję, chciałem być bliżej sportu” – powiedział Chestnut.
Chestnut grał także w tenisa w Linton i pomógł Blue Devils wygrać mistrzostwa sekcji w 1964 roku.
„Było tak wielu niesamowitych sportowców uhonorowanych przez (SCSD) Hall of Fame” – powiedział Chestnut. „Nawet samo wspomnienie o nich w jednym zdaniu jest niesamowitym zaszczytem”.
