4 razy złamaliśmy zasadę „braku czasu przed ekranem” w przypadku naszych dzieci

Jest niewielu ludzi bardziej dobrze życzących, ale urojonych niż przyszli rodzice, którzy przysięgają, że nie będą spędzać czasu przed ekranem dla swoich dzieci. Wiem, bo byłam (i czasami nadal jestem) takim rodzicem. Łatwo jest wpaść w idealistyczną fantazję na temat rodzicielstwa, kiedy wylegujesz się na kanapie, głaszcząc swój ciążowy brzuch i myśląc o swoim idealnym małym aniołku, który zaraz się pojawi. Ale wytrwałość podczas noszenia wrzeszczącego dziecka na piłce nożnej przez zatłoczoną restaurację, podczas gdy z tęsknotą spoglądasz na swój niedojedzony obiad, wymaga zupełnie innego poziomu zaangażowania.

Choć byłam urojona co do dzieci i czasu spędzanego przed ekranem, nie byłam całkowicie winna. Po obu stronach debaty ma miejsce poważne zawstydzanie rodziców i wiele sprzecznych informacji na temat „właściwego” podejścia. Kiedy urodziło się nasze pierwsze dziecko, rekomendacja rodzica Amerykańska Akademia Pediatrii miała opóźnić cały czas spędzany przed ekranem (telewizji, tabletów lub telefonów) do ukończenia przez dziecko 2. roku życia. Od tego czasu obniżyła wiek do 18 miesięcy w swoim najnowsze wytycznedopóki czas ekranowy jest przeznaczony na „treści wysokiej jakości”, a osoba dorosła jest „pod ręką, aby oglądać”, co trochę mija się z celem. W końcu, co stanowi treść wysokiej jakości?

Światowa Organizacja Zdrowia nie jest o wiele bardziej jasne, sugerując, że dzieci poniżej 2 roku życia powinny całkowicie unikać ekranów i spędzać „jak najmniej czasu przed ekranem” do ukończenia 5 roku życia, co znowu jest wysoce subiektywne. To, co może być „możliwe” dla jednej rodziny, może być zupełnie inne dla innej. Rodzice muszą wówczas sami zinterpretować wszystkie szare obszary i poruszać się po ekranie w sposób odpowiadający ich indywidualnym okolicznościom, co właśnie zrobiliśmy.

Siedem lat, troje dzieci i pandemia w naszej rodzicielskiej podróży, jesteśmy o wiele mniej naiwni (i ekstremalni) w kwestii czasu spędzanego przed ekranem. Nadal błądzimy po stronie surowości, jeśli chodzi o ustalanie limitów, ale stworzyliśmy sobie pewną swobodę, gdy nasza rodzina się powiększa.

Oto cztery przypadki, w których zrobiliśmy wyjątek.

Nawiązywanie kontaktów z dziadkami za granicą

Moi rodzice mieszkają w Salwadorze i chociaż regularnie mnie odwiedzają, rozmowy wideo są dla naszej rodziny ratunkiem, ponieważ pozwalają nam pozostać w kontakcie z naszymi dziećmi. Nawet nasza roczna córka, która wciąż ma problemy z ekranem, może rozmawiać ze swoją abuelitą na WhatsAppie tak długo, jak długo jest w stanie utrzymać jej uwagę.

Dla naszych dwóch najstarszych dzieci (7 i 4) używamy Kinzoo Razemrodzinna aplikacja do wideorozmów, która pozwala czytać książki, grać w gry lub wykonywać czynności z kimś innym podczas rozmowy. Miesięczna subskrypcja za 7 USD zapewnia nieograniczony czas rozmów i dostęp do całej biblioteki treści.

To jedyna aplikacja, z której mogą korzystać za darmo, kiedy dziadkowie są dostępni (i o ile dziadkowie mogą znieść przegraną w kolejną grę w Battleship z 4-latkiem). Jedynym zastrzeżeniem jest to, że sukces sesji w dużej mierze zależy od wiedzy technicznej dziadków i może czasami powodować więcej frustracji niż łączności w naszym domu, jeśli ktoś zapomni zaktualizować aplikację.

Własność Mattel Karibu to kolejna aplikacja o podobnej koncepcji, z której często korzystaliśmy, gdy dzieci były młodsze. Ich miesięczna subskrypcja za 10 USD obejmuje treści z Ulicy Sezamkowej, Thomasa i Pociągu, Hot Wheels i Barbie.

Bezpłatny karnet na loty

Wszyscy mówią o płaczących dzieciach w samolotach, ale podróżowanie z małymi dziećmi to prawdziwy koszmar. Żadna ilość treningu nie przygotuje cię na energię i cierpliwość potrzebną do zapewnienia rozrywki dwójce bardzo aktywnych dzieci w zatłoczonym samolocie przez 5 godzin, a jednocześnie radzenia sobie z własnym strachem przed lataniem.

Zużyliby całą moją torbę z zajęciami i przekąskami w ciągu pierwszej godziny, a ja spędziłabym resztę lotu, rozpaczliwie próbując powstrzymać ich przed przepełzaniem przez innych pasażerów lub bieganiem wzdłuż przejścia. Gdy moje dzieci były już wystarczająco duże, aby oglądać film, moje doświadczenie podróżowania uległo całkowitej przemianie. Przez krótką chwilę poczułam, jak to jest znów podróżować w całkowitej ciszy: tylko ja gapiłam się na moje dzieci wpatrujące się w ekran przez cały lot. Zero wyrzutów sumienia.

Teraz mam roczne dziecko, które znowu nie może usiedzieć w miejscu, ale przynajmniej tym razem mam do czynienia z jednym dzieckiem zamiast dwójką. Z reguły zawsze zabieram ze sobą zestaw rozdzielaczy audio, abyśmy mogli słuchać jednocześnie na naszym jednym iPadzie i upewniam się, że mogę przeglądać treści w trybie samolotowym. zanim Wychodzę z domu. Musiałem się nauczyć na własnej skórze, że to, że film wydaje się być gotowy do pobrania, nie oznacza, że ​​jest gotowy do odtwarzania poza siecią Wi-Fi.

Podróże samochodowe nie są objęte tym wyjątkiem, ponieważ nasza tolerancja na narzekanie jest o wiele wyższa, gdy nie musimy martwić się o innych pasażerów.

Złagodzenie zasad w weekendy

Kiedy nasz średni syn skończył 3 lata, zaczęliśmy również łagodzić zasady w weekendy. On i jego starszy brat oglądają około 2 godzin telewizji lub jeden film dziennie.

Jest to wspólne doświadczenie, w którym przynajmniej jeden rodzic pilnuje dziecka, ale jeśli zdarzy się nam spędzić wyjątkowo nieprzyjemną noc z młodszą siostrą, zastrzegamy sobie prawo do wykorzystania przydzielonych 2 godzin na drzemkę w środku dnia.

Naszą ulubioną aplikacją do streamingu jest obecnie Disney+głównie z powodu Bluey, ale także dlatego, że w końcu są wystarczająco dorośli, aby oglądać wiele klasyków, które uwielbiałem jako dziecko. Uwaga: filmy Disneya inaczej trafiają w dorosłe życie; o co chodzi z tym, że zabijają rodziców we wszystkich swoich filmach?

Przed Disneyem naszą ulubioną usługą streamingową był PBS dla dzieciw którym znajdziesz świetne treści dla małych dzieci, w tym niektóre z naszych ulubionych produkcje, takie jak Ulica Sezamkowa, Daniel Tygrys i Dziki Kratz.

Strzyżenie

Na wypadek gdybyście nie zauważyli fryzur na miskę na zdjęciu, sama obcinałam włosy moim dzieciom. To mała tradycja, którą pielęgnujemy od czasów COVID-19, która zapewni niesamowite zdjęcia do albumu pamiątkowego (lub materiał na łapówki), gdy będą starsze. Nadal zastanawiam się, czy moja córka również zrobi sobie taką fryzurę, gdy przyjdzie czas na jej własną. Po czterech latach robienia tego można by pomyśleć, że będę lepsza i szybsza w obcinaniu włosów, ale nadal zajmuje mi to około godziny na dziecko. Mają TAK dużo włosów, a ja boję się używać nożyczek.

Jedynym sposobem, aby zmusić ich do siedzenia w bezruchu przez tak długi czas podczas strzyżenia włosów, jest umieszczenie przed nimi ekranu. To jedyny moment, kiedy mają swobodę korzystania z iPada bez konieczności dzielenia się nim z bratem, więc kończą na zabawie iPadem. Aplikacja Lego Marvel lub oglądanie Kanał dziecięcy National Geographic brak YouTube.

Największym wnioskiem, jaki wyciągnąłem z ustalania zasad dotyczących czasu spędzanego przed ekranem, jest to, że powinny być one elastyczne. W tym roku musiałem dodać do tego czas spędzany przed ekranem w szkole, ponieważ mój uczeń drugiej klasy ma teraz Chromebooka, którego używa na zajęciach z matematyki i czytania. Uzależnił się od jednej z gier matematycznych i prosił, żeby grać w nią w domu. Czy ten rodzaj czasu spędzanego przed ekranem stanie się kolejnym wyjątkiem, pozostaje do sprawdzenia.

Zamiast próbować poruszać się po kolejnej szarej strefie na własną rękę, postanowiłam włączyć go w proces podejmowania decyzji. W wieku 7 lat jest już wystarczająco duży, aby zrozumieć, że czas spędzony przed ekranem, choć przyjemny, może być trudny do zatrzymania i że zbyt dużo czasu spędzanego przed ekranem może odciągnąć go od robienia innych rzeczy, które kocha. Może skończyć z większą ilością czasu spędzonego przed ekranem, niż się spodziewałam, ale może też nauczyć się trochę o wyznaczaniu własnych granic, z czym jego kochająca technologię mama wciąż się zmaga.