Moja nauczycielka wysłała mi tajemniczą wiadomość – potem dowiedziałem się o jej śmierci

Myjąc twarz i szykując się do snu, nagle zdałem sobie sprawę, że muszę sprawdzić swoje wiadomości. Przejrzałem każdą wiadomość – śmiejąc się z niektórych, marszcząc brwi przy większości.

Byłem zbyt wyczerpany, żeby odpowiedzieć, ale nadal to robię, ponieważ nie powinienem ich ignorować. Nie mogę ich ignorować.

Ta obsesyjna kontrola wiadomości powtarza się każdej nocy – a wszystko to z powodu wydarzeń, które miały miejsce ponad dekadę temu.

Przyznam, że początkowo wydawało mi się, że te teksty to trochę za dużo, biorąc pod uwagę, że była moją nauczycielką, ale szczerze mówiąc, w miarę jak nawiązywałyśmy więź podczas jej korepetycji, ja, jako 11-latka, bardziej skupiałam się na tym, jak wyjątkowe jest to, że mogę mieć osobisty kontakt z nauczycielką.

Przez jakiś czas uwielbiałam budzić się przy jej wiadomościach, bo miło było wiedzieć, że ktoś o mnie myśli rano. Ale po pewnym czasie to… zrobił wyczerpać się.

Czasami odpowiadałam: „GM, proszę pani” albo nie odpisywałam i udawałam, że nie sprawdzam wiadomości – ale ponieważ była moją wychowawczynią i nauczycielką korepetycji, czułam się zobowiązana do odpowiedzi.

Chociaż moi rodzice wiedzieli, że utrzymywałam z nią kontakt, nie przeszkadzało im to, ponieważ była moją nauczycielką i czuli, że będzie miała na mnie dobry wpływ.

Następnie, na miesiąc przed rozpoczęciem przeze mnie siódmej klasy, pewnego wieczoru Sonal zadzwoniła do mnie i powiedziała, że ​​odchodzi z przyczyn osobistych.

Przez dwa miesiące po opuszczeniu szkoły Sonal nadal regularnie wysyłała mi wiadomości „dzień dobry” i „dobranoc”. Ale ponieważ nie była już moją nauczycielką, co oznaczało, że nie było już o czym rozmawiać, nasze rozmowy były w najlepszym razie krótkie.

Następnie, miesiąc po rozpoczęciu nowego roku szkolnego, ogłoszono to na zgromadzeniu.

Właśnie, gdy to ogłoszono, pomyślałem sobie: „Jak ona może umrzeć? To jakiś żart. To nie może być prawda. Rozmawiałem z nią wczoraj – czy na pewno?”

I nagle przypominam sobie wiadomość, którą wysłała mi zaledwie kilka dni wcześniej.

Mówiło: „Pamiętamy tak wiele rzeczy o tak wielu ludziach w naszym życiu, ale wszystko to odchodzi, gdy umierają. Ale proszę, pamiętajcie o mnie, gdy umrę”.

Zignorowałem tę wiadomość, ponieważ czułem się niekomfortowo i uważałem, że ta wiadomość nic nie znaczy.

Następne kilka dni było rozmyte. Nie poszłam na jej pogrzeb, ponieważ nie uważałam, że wypada mi tam być – w końcu byłam studentką, która nie odpowiedziała na jej ostatnią wiadomość.

Rozmawiałem z kilkoma znajomymi, którzy również byli jej korepetytorami, aby zapytać, czy otrzymali ten sam tekst. Jak się okazało, tak.

Przez długi czas po jej śmierci odpisywałam na każdą otrzymaną wiadomość, ponieważ myślałam: „A co, jeśli coś się stanie?”. Że będę żyła z tym samym żalem, jeśli coś im się stanie, a ja nie odpiszę.

Odczuwałem niepokój za każdym razem, gdy nie udało mi się dokończyć rozmowy lub nie byłem w stanie odpowiedzieć na wiadomość tego samego dnia.

Kilka miesięcy temu mój przyjaciel żartobliwie powiedział, że jest zmęczony życiem. Wpadłem w panikę i zacząłem dzwonić do każdego wspólnego znajomego, żeby się dowiedzieć, czy wszystko u niego w porządku.