Sam myślał, że jej bóle to bóle młodej mamy – 9 miesięcy później moja żona odeszła

Spacerując ramię w ramię z moją żoną Sam po kamienistej plaży w Aldeburgh, wszystko wydawało się zaskakująco normalne.

Nie rozmawialiśmy o wizytach w szpitalu, liniach PIC i chemioterapii, zamiast tego poczuliśmy, że znów możemy cieszyć się prostymi rzeczami w życiu.

I wbrew powszechnie panującemu błędnemu mniemaniu, że jest to choroba osób starszych, dotyka ona więcej młodych ludzi niż kiedykolwiek. Każdego dnia AMMF – jedyna brytyjska organizacja charytatywna zajmująca się wyłącznie rakiem dróg żółciowych – wspiera coraz większą liczbę pacjentów w wieku 20, 30, 40 i 50 lat, których życie zostaje skrócone przez tę wyniszczającą chorobę.

Sam był tylko jednym z nich.

Czasami wydawało mi się, że Sam i ja znaliśmy się od zawsze, taka była perfekcja naszego wspólnego życia. Ale właściwie tego nie zrobiliśmy spotykać się do końca 2016 roku.

Wtedy Sam pracowała za barem w Dartford Cricket Club i pamiętam, że natychmiast urzekła mnie jej uroda i bystra inteligencja.

Przede wszystkim jednak to jej ciepło i autentyczna troska o wszystkich wokół niej oraz ten najpiękniejszy z uśmiechów, który sprawił, że zakochałem się od pierwszej chwili.

Nic więc dziwnego, że bar klubowy stał się miejscem, które w kolejnych miesiącach odwiedzałem częściej. I po tygodniach zalotnych przekomarzań przy SMS-ach i kilku piwach, umówiliśmy się na pierwszą randkę.

My spędziłem noc śmiejąc się i tańcząc w lokalnym klubie nocnym. Skończyło się na tym, że musiałem odebrać Sam z kwietników przed jej hotelem po o jednym za dużo strzałów.

Jednak to wszystko zabezpieczało moje rosnące uczucia do niej. Uwielbiałam jej zabawną i pełną życia osobowość.

Naszą pierwszą randką był spacer z jej ukochanym labradoodlem Dexterem z Herne Bay do Whitstable.

Szliśmy godzinami trzymając się za ręce. Żadnych eleganckich pubów i restauracji. Tylko my dwoje z psem, rozmawiając i śmiejąc się ze swoich życiowych doświadczeń. To było po prostu idealne.

Kochałem każdą minutę dnia i wiedziałem, że to jest to. Zakochałam się do szaleństwa w Samie.

Zaproszenie do rodziny jej rodziców Święta Bożego Narodzenia wkrótce zostało ciepło przyjęte, a potem nastąpiły wakacje w Północnej Walii, Krainie Jezior, Devon i na Gran Canarii. Oboje byliśmy błogo szczęśliwi i głęboko zakochani.

W lutym 2019, podczas rodzinnych wakacji na Jamajce, Sam przyjął moją propozycję małżeństwa z największym uśmiechem, jaki kiedykolwiek widziałem.

Kilka miesięcy później przeprowadziliśmy się do naszego domu rodzinnego w New Ash Green. Miejsce, które Sam, jej dzieci Ella, wówczas 13-letnia, Dylan, wówczas ośmioletni, i ja mogliśmy nazwać domem. I po kilku przełożeniach Covida w końcu pobraliśmy się we wrześniu 2021 roku.

Sam wyglądał absolutnie oszałamiająco. Czyste piękno. I nie przepraszam za to, że na końcu korytarza stałem i płakałem łzami szczęścia.

To była tylko kwestia czasu, zanim nasza rodzina stanie się kompletna. Ostatni element naszej rodzinnej układanki, nasz mały Logan, dotarł do nas w grudniu 2022 r.

Przyniósł nam wszystkim natychmiastową radość. Mieliśmy absolutnie wszystko, czego chcieliśmy, nasze życie było całkowicie wypełnione miłością, śmiechem i szczęściem.

Dlatego wciąż tak trudno jest zrozumieć, co było dalej. Wszystko wydarzyło się tak szybko.

Wreszcie w grudniu 2023 roku otrzymaliśmy druzgocącą wiadomość: był to rak.

Na podstawie tego, co wykazały badania – guz na wątrobie – uznano, że jest to rak wątroby i prawdopodobnie był zlokalizowany w okolicy dróg żółciowych, co oznacza raka dróg żółciowych.

Jeśli chodzi o leczenie, Sam będzie potrzebował najpierw badania PET, aby ustalić, czy guz można usunąć. Wtedy jeszcze o tym nie wiedzieliśmy, ale operacja jest największą szansą.

Okres świąteczny i pierwsze urodziny Logana minęły, a my czekaliśmy na wieści.

W styczniu poznaliśmy druzgocące prognozy. Guz znajdował się w obu płatach wątroby, przez co był „nieoperacyjny”. Oznaczało to, że miała najwyżej 12–18 miesięcy.

Ta wiadomość mnie rozwaliła.

Nie jestem pewna, jak Sam psychicznie poradziła sobie z tą wiadomością, chociaż nie zdziwiło mnie, że nadal myślała pozytywnie i stawiała wszystkich innych na pierwszym miejscu.

Nie nazwała swojego guza tak czule „George”, ponieważ: „Nadanie temu darmozjadowi imienia czyni go mniej strasznym!”. powiedziała. Założyła także rodzinną grupę na WhatsApp, abyśmy byli na bieżąco z tym, co się dzieje.

Założyła także konto na Instagramie o nazwie „Cholangiocarcinoma and Me” – miejsce, w którym planowała dokumentować swoje leczenie i codzienną walkę o pomoc komuś innemu – i dołączyła do grupy AMMF na Facebooku przeznaczonej wyłącznie dla pacjentów, gdzie stała się jedną z głównych twórczyń .

Kiedy więc pod koniec stycznia rozpoczęła chemioterapię i nowo licencjonowaną immunoterapię – w nadziei, że zmniejszy to guz i umożliwi operację – byliśmy pewni, że będziemy bliżej 18, a nawet 24 miesięcy.

Niestety pod koniec kwietnia Sam doznała udaru, w wyniku którego straciła czucie w lewym ramieniu i dłoni. Od tego momentu sytuacja się pogorszyła.

Jej ból wzrósł w ciągu kilku dni do poziomu, którego nie widziałem. W połowie maja rak zaczął przejmować kontrolę, więc została przyjęta do Hospicjum Ellenor w Gravesend.

Wiele razy powiedziano nam, że „ona ma dni”, a mimo to Sam w dalszym ciągu przeciwstawiał się tym ramom czasowym.

Wyprzedaliśmy także bilety na naszą luksusową loterię, która obejmowała wszystko, od wycieczki autobusem z misiem Paddington po pakiet Spa & Spritz w hotelu Sofitel i bilety na superbike’i w Brands Hatch.

Z przyjemnością donoszę, że w ciągu całego dnia zebrano ponad 22 000 funtów.

Nie mogę wystarczająco podziękować wszystkim za ich życzliwość i hojność. Sam byłby naprawdę wzruszony, gdyby zobaczył, jak wiele osób chce pomóc w podnoszeniu świadomości na temat tej strasznej choroby.