Uzależnienie od narkotyków przejęło moje życie, gdy miałem 24 lata – wtedy poszedłem popływać w lodowatej wodzie

Kiedy pewnego chłodnego wrześniowego poranka w 2020 roku postawiłam pierwszy krok w oceanie, nie mogłam uwierzyć, że żyję.

Utrata pracy i skutki złego związku sprawiły, że jeszcze bardziej polegałem na tej niezdrowej podpórce.

Narkotyki brałam niemal codziennie: w domu sama, na imprezach, a w weekendy w barach i pubach.

Ale wiedziałem, że moje picie i zażywanie narkotyków zaczyna wymykać się spod kontroli, gdy wkrótce całe moje życie zaczęło kręcić się wokół tego, kiedy znów będę mógł się „załamać”.

Nawet planowałem jedzenie w ramach mojego nawyku, ponieważ musiałem „wyścielić żołądek narkotykami” – to było coś, co żywo pamiętam, jak mówiłem na głos moim przyjaciołom w tamtym czasie. Śmialiśmy się z tego, ale widziałem, że byli zaniepokojeni.

Dla innych wyglądało to tak, jakbym się dobrze bawił. Że to był świetny sposób na życie: jedzenie, spanie, szaleństwo, wymiotowanie, powtarzanie.

Zaczęłam też tracić zaufanie do ludzi wokół mnie, czułam się coraz bardziej nieswojo, do tego stopnia, że ​​bałam się wychodzić z mieszkania, bo bałam się, że mnie zabiją.

Te psychiczne tortury były dla mnie nie do zniesienia, więc zacząłem brać więcej leków, żeby spróbować zablokować hałas, ale to tylko nasiliło moją psychozę.

Choć picie alkoholu i imprezowanie w nadmiarze wywoływały silne objawy psychologiczne, to samo tyczyło się prób zaprzestania.

Próbowałam wiele razy. Wytrzymywałam kilka tygodni bez alkoholu i narkotyków, czując się trochę lepiej, a potem myślałam, że będzie dobrze, jeśli będę trzymać się alkoholu.

Działało to przez jakiś czas, ale w końcu alkohol tak osłabił moje zahamowania, że ​​wróciłem do narkotyków.

Wiedziałem, że jeśli chcę powstrzymać paranoję, muszę przestać wszystko: palić, brać narkotyki i pić. Ale wydawało się, że im dłużej nie brałem wszystkich trzech, tym gorzej się czułem.

Ponownie wpadłem w nałóg i za każdym razem znajdowałem się w tym samym stanie psychozy wywołanej narkotykiem.

Zacząłem zdawać sobie sprawę, że jeśli chcę powstrzymać szaleństwo, które opanowało mój mózg, muszę znaleźć coś, co pomoże mi pokonać uzależnienie.

To właśnie zaprowadziło mnie nad morze.

Do tego czasu udało mi się wytrzymać cztery miesiące bez narkotyków. Od czasu do czasu wypiłem drinka, ale wszystko było o wiele spokojniejsze, gdy obejrzałem dokument Vice o zanurzaniu w zimnej wodzie. Pomógł on mężczyźnie o nazwisku Wim Hof ​​poradzić sobie z samobójstwem żony.

W dokumencie omówiono również inne korzyści, jakie może przynieść ta roślina: zmniejszenie lęku, regulację układu nerwowego, poprawę funkcji poznawczych i zwiększenie poziomu dopaminy.

Wszystkie te rzeczy były mi rozpaczliwie potrzebne.

Mieszkałem w swoim przytulnym mieszkaniu nad morzem przez prawie trzy lata, ale nigdy nie korzystałem z tego, że plaża znajdowała się zaledwie kilka minut spacerem od domu.

Więc gdy siedziałem i patrzyłem, jak Wim Hof ​​rzuca się do lodowatej wody, spojrzałem przez okno na morze i pomyślałem: „Idę popływać”.

Od tego momentu zaczynałem poranki od spaceru na plażę, po czym zanurzałem się w oceanie.

Wiele osób zakłada, że ​​miałam wprawę, zanim zaczęłam pływać w oceanie; że powoli zaczynałam od zimnych pryszniców, aż byłam w stanie oprzeć się morzu. Ale tak nie było. Odważnie szłam w stronę lodowatych fal i pozwoliłam im mnie trzymać.

Zostałem w wodzie wystarczająco długo, żeby moje palce u nóg zdrętwiały. Musiało to być około pięciu minut.

Kiedy zaczynałem, również nie miałem ze sobą pluszowego szlafroka, więc poszedłem nad morze ze starym ręcznikiem i szlafrokiem Spider-Mana, żeby się ogrzać.

Robiłam to codziennie przez wiele miesięcy, pomijając tę ​​część mojej rutyny tylko wtedy, gdy nadeszła burza – a korzyści były niemal natychmiastowe.

Woda na mojej skórze sprawiła, że ​​poczułem się żywy. Odzwierciedlała euforyczny szum, który czułem, gdy brałem narkotyki, tylko tym razem bez okropnych skutków ubocznych.

Poczułam, że łączę się z naturą w sposób, w jaki nie miałam wcześniej kontaktu, i poczułam poczucie transcendencji. Poczułam, że moje problemy są nieistotne, gdy spojrzeć na nie z innej perspektywy.

Ogólnie czułem się pewniej. Jeśli mogłem stawić czoła tym niskim temperaturom i nieprzewidywalnej naturze oceanu, to mogłem stawić czoła bardziej banalnym rzeczom, takim jak towarzyskie spotkania na trzeźwo.

A ponieważ zaprzyjaźniłam się z ludźmi, którzy również lubili pływać, mogłam trzymać się z dala od tłumu, w którym podejmowałam złe decyzje. Zostałam przedstawiona grupie ludzi, którzy dodali mnie do lokalnego czatu grupowego o nazwie Just Dips, gdzie ludzie mogli się spotykać i wspólnie pływać.