ODPOWIEDZI DLA KORESPONDENTÓW: Kto jako pierwszy zastosował odwrotny zamach?

PYTANIE: Kto jako pierwszy zastosował odwrotne zagranie?

Aby wykonać odwrotne zamachnięcie, pałkarz przenosi kij przed siebie, zmienia chwyt i zamachuje kijem ze strony nogi na stronę przeciwną.

Uderzenie stało się integralną częścią gry krótkiej i trafiło nawet na arenę testową. Joe Root jest mistrzem tego uderzenia.

To nie jest łatwy strzał. Wymaga dużej siły nadgarstka, kontroli i wyczucia czasu, aby go wykonać, ale pozwala pałkarzowi ominąć konfiguracje boiska i wykorzystać luki w obszarze backward point i third man, aby zdobyć punkty.

Możliwe, że pomysłowi batsmani próbowali tego w przeszłości. Historyczna ciekawostka z raportu Wisden z 1896 r. zawiera opis tego, co może być odwrotnym sweepem: John Brown z Yorkshire stracił wicket po zdobyciu stulecia przez „głupie backhanding lob”.

Istnieją dalsze dowody sięgające lat 20. XX wieku, kiedy to KS Duleepsinhji rzucił piłkę boczną „zwrócony plecami do trzeciego zawodnika, a pałką zwróconą w stronę bramkarza”.

Współczesna relacja spisana przez niegrającego LP Jai dodaje, że „było odwołanie się od nieuczciwej gry, ale sędzia je wykluczył”. Jednak pakistański wszechstronny gracz Mushtaq Mohammad jest często uznawany za wynalazcę tego uderzenia.

W 1964 roku, grając mecz klubowy dla Rotherham’s Cavaliers, Mushtaq zmierzył się z off-spinnerem Fredem Titmusem. Nie mając możliwości zdobycia punktów, Mushtaq zauważył lukę przy trzecim człowieku. Później powiedział The Indian Express: „Goniliśmy za dość dużym celem, a Freddie, gigantyczny off-spinner, rzucał. Nie mogłem zdobyć żadnego punktu. Rozejrzałem się i zdałem sobie sprawę, że jedyną luką była trzeci człowiek. Mój strzał był zaplanowany, ale trafił i zdobył cztery punkty”.

Fred był tak zdezorientowany, że się odwołał. Sędzia powiedział mu: „Ty masz piłkę w ręku, on ma kij. Może z nią zrobić, co zechce”.

Andy Flower z Zimbabwe i Javed Miandad z Pakistanu dobrze radzili sobie z piłką, ale traktowano ich z podejrzliwością, zwłaszcza po tym, jak kapitan Anglii Mike Gatting popełnił katastrofalny błąd i został złapany za piłką rzuconą przez Allana Bordera z Australii podczas finału Mistrzostw Świata w 1987 roku, co doprowadziło do frustrującej porażki.

Trener Warwickshire Bob Woolmer i jego kapitan Dermot Reeve wprowadzili piłkę nożną do powszechnego użytku i sprawili, że ich drużyna grała dla zabawy, gdy dominowała na boisku w latach 90.

Ian Challenor, Birmingham

PYTANIE: Czy Trynidad to jedyne miejsce na świecie, gdzie znajdują się naturalne jeziora? Jak powstają?

Trynidad i Tobago, Indie Zachodnie Karaiby

Trynidad nie jest jedynym miejscem na świecie, w którym znajdują się naturalne jeziora, ale to właśnie tam znajduje się największe i najsłynniejsze jezioro: Jezioro Asfaltowe w La Brea, na południowym zachodzie Trynidadu („brea” po hiszpańsku oznacza smołę).

Jezioro jest niezwykłym zjawiskiem; zajmuje około 100 akrów i ma około 250 stóp głębokości w środku. Zawiera około dziesięciu milionów ton smoły, emulsji wody, gazu, bitumenu i materii mineralnej.

Sir Walter Raleigh podziwiał go w 1595 r.: „Wypróbowujemy go w wyposażaniu naszych statków, aby były doskonałej jakości”.

Pole jest uzupełniane z czasem i porusza się powoli, naturalnie, w ruchu „ubijającym”. Około 180 ton smoły jest wydobywanych z jeziora każdego dnia do użytku na drogach, ale także do produkcji czarnej farby antykorozyjnej.

Drugim dużym jeziorem jest jezioro Guanoko w Wenezueli, w którym znajduje się około sześciu milionów ton asfaltu.

Istnieją mniejsze przykłady, takie jak La Brea Tar Pits i McKittrick Tar Pits w Kalifornii.

Tworzenie się jezior smołowych rozpoczyna się od głębokich podziemnych złóż ropy naftowej. Ponieważ ropa jest mniej gęsta niż otaczające ją skały, powoli migruje w górę przez pęknięcia w skorupie ziemskiej. Gdy ropa dociera na powierzchnię, jej lżejsze składniki odparowują, pozostawiając jedynie cięższe węglowodory, takie jak asfalt i smoła.

Z biegiem czasu cięższe składniki gromadzą się na powierzchni, tworząc grubą, lepką warstwę smoły lub asfaltu.

Dr Ken Bristow, Glasgow

PYTANIE: Czy wiemy, jak Roger Bannister przebiegł milę w czasie poniżej czterech minut?

W uzupełnieniu do poprzedniej odpowiedzi, nie ma wątpliwości co do dokładności czasu Bannistera, który wynosił trzy minuty i 59,4 sekundy, jednak w latach 50. nie dopuszczano stosowania rozruszników serca.

Bannister rozwiązał ten problem, zlecając dwóm kolegom działanie w charakterze „nieoficjalnych” rozruszników serca.

Chris Brasher nadawał tempo na pierwszych dwóch okrążeniach, a Chris Chataway na trzecim.

Chataway zajął drugie miejsce z wynikiem czterech minut i siedmiu sekund, a Brasher był odległy na czwartym miejscu. Gdyby Brasher się wycofał, ten słynny rekord świata byłby nieważny.

Derek Britchford, Londyn Colney, Herts