25 sierpnia 1944 roku wojska francuskie i amerykańskie wyzwoliły Paryż spod niemieckiej okupacji. Z Anglii generał Charles de Gaulle wezwał swoich rodaków przez radio do wsparcia aliantów. Stolica Francji była okupowana przez Niemców od 1940 roku. Dopiero w połowie sierpnia 1944 roku wojska alianckie były w stanie ruszyć w kierunku Paryża.
W dniach poprzedzających wyzwolenie miasta miały miejsce strajki policji, pracowników poczty i paryskiego metra. Radio zawiesiło nadawanie, a 19 sierpnia 1944 r. Komitet Wyzwolenia Paryża wezwał ludność do buntu.
Ministerstwa, redakcje gazet i części administracji miejskiej zostały zajęte. Paryskie grupy oporu rozpoczęły walki uliczne za pospiesznie zbudowanymi barykadami.
Jego przywódcą był zagorzały komunista Henri Tanguy, znany jako pułkownik Rol. On i jego towarzysze partyjni chcieli wykorzystać powszechną rebelię w Paryżu, aby przejąć władzę polityczną, zanim francuskie siły Charlesa de Gaulle’a i wojska alianckie przybędą, aby wyzwolić miasto.
Nieposłuszeństwo wobec Hitlera
Od 7 sierpnia 1944 r. niemieckim dowódcą obszaru metropolitalnego Paryża był generał Von Choltitz. Od niemieckiego dyktatora Adolfa Hitlera Von Choltitz otrzymał carte blanche, aby bronić miasta wszystkimi zasobami i całkowicie je zniszczyć przed wycofaniem się. Generał jednak sprzeciwił się coraz bardziej natarczywym rozkazom Hitlera, aby zniszczyć Paryż.
Zwrócił się do szwedzkiego konsula generalnego w Paryżu, Raoula Nordlinga, z prośbą o przejście przez front i nawiązanie kontaktu z aliantami, aby nakłonić ich do poddania się, co przyspieszyłoby kapitulację nazistów.
Na sugestię Raoula Nordlinga generał von Choltitz 19 sierpnia nawiązał kontakt z Ruchem Oporu. Jednak Raoul Nordling doznał zawału serca na krótko przed wyjazdem. List z pozwoleniem na przejazd został wydany ze skróconym imieniem R. Nordling. Brat szwedzkiego konsula generalnego, Rolf Nordling, podjął się więc misji wysokiego ryzyka.
Generał Leclerc dołączył do Charlesa de Gaulle’a i dowodził teraz 2. Francuską Dywizją Pancerną, która szybko posuwała się w kierunku Paryża od 23 sierpnia 1944 r. Następnego dnia kompanie alianckie znajdowały się na zachodnich przedmieściach stolicy. Po południu 25 sierpnia generał Leclerc i pułkownik Rol przyjęli kapitulację generała von Choltitza na posterunku policji w stolicy Francji.
De Gaulle przybył do Paryża również 25 sierpnia 1944 r. i wygłosił przemówienie przed ratuszem tego wieczoru. Przypomniał o cierpieniu Paryżan, którzy zostali zamordowani przez okupację, a jednocześnie opowiadał się za przyszłością wolności i samostanowienia dla miasta.
Przywrócenie Republiki
Następnego dnia, 26 sierpnia 1944 r., de Gaulle wziął udział w paradzie triumfalnej francuskiej 2. Dywizji Pancernej pod dowództwem generała Leclerca. Wyruszając spod Łuku Triumfalnego, przeszedł Polami Elizejskimi do katedry Notre Dame. Paryżanie powitali wyzwoliciela z wielkim entuzjazmem.
Spacer po mieście był bardzo ryzykowny dla generała, ponieważ wielu snajperów wciąż strzelało ze swoich kryjówek. Ale de Gaulle odmówił przerwania spaceru i dumnie maszerował ulicami Paryża.
Te Deum nadal obchodzono w katedrze, mimo że strzelano nawet w gotyckiej świątyni. Nigdy nie ustalono, kto wydał rozkaz strzelania. Dwóch snajperów aresztowano w innych częściach miasta, ale nie można było ich przesłuchać, ponieważ zostali natychmiast zlinczowani przez wściekłą ludność.
Niektórzy przypisują strzelaninę komunistom. Próbowali oni uniemożliwić De Gaulle’owi dojście do władzy. Jednak hipoteza ta nigdy nie została udowodniona. Parada 2. Dywizji Pancernej w niedawno wyzwolonym mieście miała na celu podkreślenie roli ruchu Wolnej Francji i wzmocnienie pozycji generała De Gaulle’a jako przywódcy nowego rządu francuskiego.
W ten sposób chciał przeciwstawić się komunistycznym ambicjom władzy we Francji. W szczególności fakt, że komunistyczny przywódca ruchu oporu, pułkownik Rol, był jednym z sygnatariuszy niemieckiej kapitulacji, obok generała Leclerca, sprawił, że generał był niezwykle oburzony.
De Gaulle zdecydowanie naciskał na utworzenie rządu francuskiego, zapobiegając w ten sposób przekształceniu Francji w strefę okupacyjną dla mocarstw alianckich. 9 września zaprzysiężono rząd jedności narodowej pod przewodnictwem Charles’a de Gaulle’a. Czyniąc to, wypełnił on misję, którą sobie wyznaczył: wyzwolić kraj, odbudować Republikę i zorganizować wolne i demokratyczne wybory we Francji.
