Treść artykułu
Premier Justin Trudeau nie chce powiedzieć, czy spotka się z własną grupą parlamentarzystów, aby omówić sytuację polityczną liberałów, ponieważ nie ma im nic nowego do powiedzenia.
Reklama 2
Treść artykułu
Wielokrotnie powtarzał, przynajmniej publicznie, że zamierza poprowadzić liberałów do kolejnych wyborów.
Oznacza to, że z góry odrzucił zmianę przywództwa — swojego przywództwa — jako sposób, w jaki liberałowie mogliby stać się bardziej konkurencyjni wobec Pierre’a Poilievre’a i konserwatystów.
Nie proponuje też żadnych nowych rozwiązań — na przykład anulowania swojego niezwykle niepopularnego podatku węglowego — jako sposobu na pokazanie Kanadyjczykom, że ich słucha.
Tak więc zasadniczo argument Trudeau’a po roku ponurych sondaży krajowych, zwieńczonych szokującą porażką liberałów w wyborach uzupełniających z konserwatystami w okręgu Toronto-St. Paul’s, które rządzili przez 30 lat, jest taki, że liberałowie powinni kontynuować to, co robią.
Mimo że wciąż powtarza, że liberałowie muszą potraktować porażkę w Toronto-St. Paul’s „poważnie” i zająć się nią w przyszłości.
Twoje południowe słońce
Treść artykułu
Reklama 3
Treść artykułu
Polecane przez Editorial
Problemem Trudeau, jak głosi stare przysłowie, jest to, że robienie ciągle tego samego i oczekiwanie różnych rezultatów jest definicją szaleństwa. To z pewnością definicja politycznego szaleństwa.
Ostatnia strategia Trudeau i liberałów — przed wyborami uzupełniającymi — polegała na wykorzystaniu retoryki walki klasowej, aby przedstawić Poilievre’a i konserwatystów jako partię bogaczy.
Taki był ich cel w wyodrębnieniu z projektu ustawy budżetowej kwestii podwyżki podatku od zysków kapitałowych, mając nadzieję, że w ten sposób skłonią Poilievre’a i konserwatystów do głosowania przeciwko niej.
Reklama 4
Treść artykułu
Oczywiście konserwatyści głosowali przeciwko, ale strategia liberałów zawiodła z dwóch powodów.
Po pierwsze, podniesienie podatku od zysków kapitałowych krytykowali przede wszystkim nie superbogaci, ale lekarze pracujący na własny rachunek, właściciele małych firm i rolnicy — osoby, które zazwyczaj nie mają pracowniczych planów emerytalnych i w związku z tym muszą sprzedać swoje aktywa kapitałowe, aby przejść na emeryturę.
POLECANY FILM
Przepraszamy, ale nie udało się załadować tego filmu.
Po drugie, minister finansów Chrystia Freeland przesadziła, gdy popierając przegraną kandydatkę liberałów Leslie Church w dniu wyborów uzupełniających w Toronto-St. Paul’s, argumentowała, że głosujący na ostatecznego zwycięzcę, kandydata konserwatystów Dona Stewarta, mieli „zimną, okrutną i małą” wizję Kanady.
Wizja, jak powiedziała, w której Kanada pogrąży się w dystopijnym koszmarze głodnych dzieci i nastolatek w ciąży, „gdzie ci na samym szczycie żyją w luksusie, ale muszą mieszkać w strzeżonych osiedlach, za coraz wyższymi płotami, korzystając z prywatnej opieki zdrowotnej i samolotów, ponieważ sfera publiczna jest tak zdegradowana, a gniew ogromnej większości ich mniej uprzywilejowanych rodaków płonie tak mocno”.
Reklama 5
Treść artykułu
Najwyraźniej zapominając, że od 2015 r. u władzy są liberałowie, a nie konserwatyści, i że obrażanie wyborców dosłownie w dniu, w którym idą do urn, to zły pomysł, oświadczenie Freeland powróciło, by ją prześladować, gdy tamtej nocy wygrali konserwatyści. Oznaczało to, że Freeland w istocie nazwała tych, którzy głosowali na Stewarta, „zimnymi, okrutnymi i małostkowymi”.
Biorąc pod uwagę, że liberałowie, aby mieć jakąkolwiek nadzieję na wygraną w przyszłorocznych wyborach, będą musieli odzyskać poparcie wielu Kanadyjczyków, którzy obecnie deklarują w sondażach, że zamierzają głosować na konserwatystów, retoryka Freelanda na temat walki klasowej zamieniła się w polityczny odpowiednik wybuchającego cygara.
Jeśli chodzi o Trudeau i liberałów, mają oni trzy możliwości: zmienić lidera, zmienić swoją politykę lub zmienić obie. Jak dotąd nie zmienili niczego.
Treść artykułu
