TOn świat algorytmiczny niektórzy mogliby twierdzić, że osłabiło to element zaskoczenia. Ale wszystkie te 10 albumów, które ukazały się w początkach ery streamingu, są pełne przyjemnych wstrząsów – czasami takich, które wydają się być odczuwalne nawet przez samych artystów.
Oto 10 najlepszych albumów tego roku, jak dotąd.
Tierra Whack, ŚWIATOWY SZOK
Od chwili jej uwolnienia Napisany w szkicach debiutancki mixtape z 2018 roku Uderz światMC z Filadelfii i piosenkarka Tierra Whack została ukochana dzięki swojej dzikiej kreatywności, którą destyluje w krótkie, ale dalekie podróże do różnych wymiarów. Na swoim pierwszym albumie Whack wiruje wokół własnego zestawu częstotliwości, podążając za tupnięciem „X” zespołu marszowego ze świata podziemnego z gotowym do jazdy na deskorolce, ale pełnym miłości „MOOVIES” i zastanawiając się nad skutkami depresji w szklanym „27 CLUB .”
Szelak, Do wszystkich pociągów
Słynny inżynier i krytyk (oraz mistrz pokera) Steve’a Albiniego zmarł niespodziewanie w maju, a szósty album jego zespołu, nagrany w jego macierzystej bazie Electrical Audio w Chicago z kolegami z zespołu Bobem Westonem i Toddem Trainerem, tylko zwiększył wagę straty. Zanurzony w ługu noise rock Shellac brzmi absolutnie żywy Do wszystkich pociągów 10 utworów pozwalających każdemu członkowi napiąć muzyczne muskuły w sposób, który mruga do wirtuozowskiego nadmiaru, a jednocześnie zapewnia całkowitą pewność siebie – być może nie zaskakujące w przypadku albumu zakończonego brudną wersją zatytułowaną „I Don’t Feel Hell”.
Nauczyciel angielskiego, To może być Teksas
Debiut pełnometrażowy czwórki nauczycieli języka angielskiego z Leeds łączy zamyślenie z punkiem w piosenkach, które wibrują ciekawością, nawet jeśli ich teksty wydają się zmęczone światem. Galopujące „Prawie żonkile” i lśniący „Nie wszyscy Goes To Space” walczą z tym, jak życie staje na drodze marzeń. Closer „Albert Road” to powolna ballada o mieście, w którym „świat wokół nas nigdy nie pokazał / jak kochanie może być zabawą” – ideał, za którym opowiada się nauczyciel języka angielskiego, który przelewa swoje frustracje w muzykę, która często brzmi zaskakująco samo.
WIERZBA, empatogen
Willow Smith kariera popowa jest dopiero w początkach i przez ten czas zgromadziła wyjątkowy katalog zawierający wyprawy do sypialni-R&B, pop-punk i innych gatunków z łącznikami, które ukazują jej mocny, ale żywy głos i skłonność do pisania podstępnych haczyków. Na swoim szóstym albumie dodaje jeszcze więcej elementów do miksu – „nowords 1 & 2” oscyluje pomiędzy lekkim jak piórko scattingiem a ciężkim shreddingiem, po czym ukazuje talent Smitha do układania harmonii, podczas gdy „znam tę twarz”. to rodzaj sprintu, który zadziwia szybkością pracy jej umysłu.
Jane Weaver, Miłość w nieustannym spektaklu
Od ponad 20 lat angielska autorka tekstów, producentka i kompozytorka Jane Weaver tworzy muzykę, która towarzyszy jej dociekliwym podróżom po świecie. Na swoim 12. albumie rozkłada elementy składowe rzeczywistości, po czym odtwarza je w sposób uwzględniający zdecydowane linie basu, trzepoczące syntezatory i mgłę domowego kina. Weźmy na przykład marzycielski „Romantic Worlds” – pełną mocy medytację na temat współczesnej miłości, zwieńczoną śpiewną melodią i oprawioną w musujące gitary.
Sprinty, List do siebie
Irlandzcy punkowcy Sprints tworzą zaciekłe, oczyszczające hymny, których celem jest podniesienie na duchu tych, którzy mogą czuć się przybici przez zawirowanie świata. Wokalistka i gitarzystka Karla Chubb ma potężny instrument, który wydaje się równie groźny, gdy jest w stanie stalowego spojrzenia, jak i wtedy, gdy zawodzi (cytuje PJ Harveya jako inspirację), a poza tym nie bierze jeńców; porywający „Adore Adore Adore” ukazuje beztroski sposób omawiania i odrzucania muzyków, podczas gdy „A Wreck, A Mess” to dziennik z podróży przez klaustrofobiczne chwile, kiedy zadaje się pytanie: „Czy wszyscy są wrakiem? Czy wszyscy są zestresowani?”
Billie Eilish, UDERZAJ MNIE MOCNO I MIĘKKO
W połowie drogi do statusu EGOT zanim skończyła 20 lat, Billie Eilish nic nie wskazuje na to, aby spoczęła na laurach ze swoim trzecim albumem. Wyzywająco krótkie – to wąskie 10 utworów, co zakłóca mandaty sprzedażowe w epoce przesyłania strumieniowego – i w centrum uwagi umieszczają jej cichy jak szept głos, UDERZAJ MNIE MOCNO I MIĘKKO marynuje się w bardzo świadomej ciemności: „Internet jest głodny najpodlejszego rodzaju zabawnych treści / i ktoś musi je nakarmić” – myśli w ponurym, rozdzierającym utworze otwierającym „SKINNY”. Ale Muzyka Eilish ma w sobie lekkość, która sprawia, że jest niezaprzeczalnie popowy, szczególnie w utworach takich jak glitchowy „LUNCH” i dyptyk załamujący serce „L’AMOUR DE MA VIE”.
Kali Uchis, Orchidee
Kali Uchiskontynuacja ubiegłorocznego zwycięstwa Czerwony Księżyc Na Wenus to kolejne oświadczenie o sobie, z Kolumbijsko-amerykańska piosenkarka potwierdzając swoją doskonałość, zgłębiając muzyczne pomysły hiszpańskojęzycznej diaspory wraz z innymi podróżnikami, takimi jak regionalna gwiazda meksykańskiej gwiazdy Peso Pluma (jej folia w oświetlonym gwiazdami „Iguial Que Un Angel”) i twórca hitów reggaetonowych Karol G (który dołącza do niej w zalotnym „Labios Mordidos”). Nawet w najbardziej intensywnych momentach muzyka Uchis zachowuje senność, która sprawia, że każda z jej piosenek wydaje się kolejnym elementem jej stale rosnącej układanki.
Mdou Moctar, Pogrzeb Sprawiedliwości
Najnowszy album pustynnego bluesowego zespołu Mdou Moctar jest ciężki pod względem brzmieniowym i tematycznym, z wirtuozerską grą tytułowego gitarzysty i zapierającymi dech w piersiach rytmami jego kolegów z zespołu, ugruntowanymi tekstami, które potępiają historię kolonializmu w jego ojczyźnie, Nigrze i całej Afryce. Dzięki stylowi gry, który łączy zwinną pracę palców Eddiego Van Halena i Jimiego Hendrixa z tradycjami zapożyczonymi z tradycyjnej muzyki Tuaregów, urzekającymi riffami Moctara i nieustępliwym poczuciem celu, turbodoładowującymi utworami, takimi jak napędowy „Tchinta” i psychodeliczny „Sousoume Tamacheq”.
Beyonce, KOWBOJSKI CARTER
Z jednej strony drugi album w trylogii Beyoncé to eksploracja Ameryki kwestionuje poglądy na temat gatunku które pozornie zostały mocno wkręcone w kulturę. Z drugiej strony, KOWBOJSKI CARTER to porywająca płyta z wystarczającą liczbą momentów, które porywają do działania, jak jej poprzednik, kronika klubowa z 2022 roku RENESANSucieczka po pieniądze z tytułu opłat ochronnych. Beyoncé namiot odrodzenia jest wystarczająco duży, aby go pomieścić wielkie nazwiska z przeszłości popu, takie jak Dolly Parton i Beatlesówwschodzący artyści, tacy jak Shaboozey i Tanner Adell, a także inni aktorzy, jak Post Malone i Miley Cyrus; od piosenki do piosenki naginającej ideały, jej pogląd na to, co sprawia, że muzyka country jest „country” honorem Czarne korzenie gatunku pozostawiając w prochu wszelkie koncepcje muzyki, które miały na celu podzielić publiczność.
