Co kilka lat powraca mi jedno z głównych wspomnień z dzieciństwa i sprawia, że zaczynam szukać dziwnej gry na PlayStation, którą ja i mój brat byliśmy zafascynowani, ale nigdy nie zagraliśmy w nią w całości. Wyszukiwanie w Internecie wygląda tak: gra na czerwono-czarnej płycie demonstracyjnej na PS1 z postacią dzikiego dziecka o różowych włosach walczącego ze świniami i drzewami wyglądającymi jak tyłki. Wyniki wskazują, że grą, której szukam, jest platformówka z 1997 roku Grób!i radośnie rozkoszuję się nostalgią. Potem zapominam o wszystkim, a cykl w końcu się powtarza.
Możecie sobie wyobrazić moje zdziwienie, gdy pojawił się wcześniej tego lata, zapowiadając ponowne wydanie przez Limited Run Games Grób! w całej swojej zwariowanej okazałości dla nowoczesnych konsol. Tomba! Wydanie specjalne jest już dostępna w wersji cyfrowej na PS5, Nintendo Switch i PC. W drodze są również fizyczne edycje, linia pluszaków i tematyczny kontroler NEO S (których zamówienia przedpremierowe są niestety wyprzedane). I w końcu grając w nią przez prawie 20 lat od jej pierwotnej premiery, odkryłem, że Grób! jest jeszcze bardziej niezrównoważony niż zapamiętałem.
Tomba, postać gracza, jest dzikim chłopcem, który żyje poza społeczeństwem, polując na dziki i śpiąc pod gwiazdami. Pewnego dnia jego spokój zostaje zakłócony, gdy grupa przestępczych świń wpada i sieje spustoszenie, ostatecznie kradnąc mu złotą bransoletę, która należała do jego dziadka. Aby ją odzyskać, Tomba wyrusza do pobliskich miast, aby znaleźć przywódców Evil Pig i ich pokonać. Po drodze spotyka całą masę dziwnych postaci, które pomogą mu w jego misji, ale dopiero po tym, jak wykona dla nich kilka zadań.
Jest to gra platformowa 2,5D, co oznacza, że większa część rozgrywki przebiega jak dwuwymiarowa gra typu side-scrolling, ale od czasu do czasu możesz przenieść się w tło lub na pierwszy plan, aby dokładniej zbadać mapę. Tomba! Wydanie specjalne nie zmienia wiele w stosunku do oryginalnej gry. Grafika jest nadal wyraźnie wielokątna, charakterystyczna dla PS1, a sterowanie może wydawać się toporne. Są jednak pewne dodatki poprawiające jakość życia — mianowicie funkcja cofania, która okazuje się niezwykle przydatna, ponieważ, jak się okazuje, gra jest w niektórych miejscach dość trudna. Musiałem wielokrotnie próbować pewnych manewrów, aby je wykonać poprawnie.
Prawie każda część opowieści i jej otoczenie niesie ze sobą nutę absurdu. Tomba potrafi wspinać się po ścianach, huśtać się na gałęziach, skakać z nieludzką zdolnością i najwyraźniej przechowywać przedmioty (w tym żywe stworzenia) w żołądku, które może zwrócić, gdy będą potrzebne później. Są drzewa pośladkowe, o których wspomniano wcześniej, które rzekomo mają przedstawiać ale kiedy Tomba wskakuje na nie i ściska, wylewa się chmura magicznego gazu. Spotkasz wioskę krasnoludów, ale możesz się z nimi porozumieć tylko po wskoczeniu na głowy kilku krasnoludów, aby nauczyć się ich języka. W innej wiosce wszyscy zostali zamienieni w myszy i z jakiegoś powodu wszyscy są nakręceni zniknięciem prawdziwej, nigdy nie będącej człowiekiem myszki.
Jednym z najbardziej zapadających w pamięć obszarów jest niewątpliwie Las Grzybów, fatalna lokalizacja pełna przerażających, klaunowskich antropomorficznych kwiatów i grzybów, które powodują u Tomby pewne dolegliwości, jeśli na nie wskoczy. Jeden z nich sprawi, że zacznie się niekontrolowanie śmiać, podczas gdy drugi sprawi, że będzie wył — a ten krzyk jest głęboko niepokojący. Trochę mnie przestraszył, kiedy zdarzyło się to po raz pierwszy, jeśli mam być szczery. Przy obu grzybowych chorobach Tomba nie jest w stanie posługiwać się bronią, zamiast tego macha rękami i krzyczy, jeśli próbujesz go zaatakować.
To w sumie zaskakująco złożona gra, która jest uderzająco efektowna wizualnie dzięki jaskrawej palecie kolorów. Jednak zadanie może wydawać się zawiłe, gdy próbujesz poruszać się po często mylącym układzie mapy i wypełniać wiele, wiele zadań rzucanych ci pod nogi. Walki z bossami są również wyjątkowo frustrujące. Zamiast po prostu bić lub zabijać Złe Świnie, musisz zebrać każdego z nich i wrzucić do worka… ale worek unosi się i w większości przypadków wiruje.
Choć często doprowadza do szału, Grób! było przyjemnością powrócić do tego. Jest niezmiennie głupi, a ścieżka dźwiękowa dała mi mile widziany zastrzyk nostalgii od momentu, gdy zaczęły grać stalowe bębny. (Tomba! Wydanie specjalne zawiera zarówno oryginalną ścieżkę dźwiękową, jak i jej zremasterowaną wersję, i obie są świetne.) Jeśli już, to Wydanie specjalne wydanie jasno wyjaśniło dlaczego Grób! zapadła mi w pamięć na tak długo, że nie mogę powiedzieć, abym kiedykolwiek grał w inną podobną grę.
