Po dokładnym dochodzeniu prowadzonym w tej sprawie przez VF Hollywood przedsiębiorca Hank Risan twierdzi, że w filmie wykorzystano dwa posiadane przez niego sokoły. Risan kupił bliźniacze sokoły od ilustratora z San Francisco pod koniec lat 80., a eksperci od sztuki filmowej wywnioskowali, że były to sokoły bliźniacze. mógł być tym samym posągiem, który widzimy na ekranie. Jednak dalsze dochodzenie wykazało, że posągi Risan mogły być gipsowymi kopiami „głównego” ptaka z filmu: rekwizytami używanymi przez aktorów, aby nie musieli dźwigać ciężkiego posągu podczas kręcenia scen.
To tylko przypuszczenia, ponieważ autentyczność sokoła Risana jest kwestionowana przez chirurga jamy ustnej Gary’ego Milana, który posiadał ołowianego sokoła ważyłego 45 funtów, co dało mu powód, by sądzić, że wszystkie inne sokoły to zwykłe repliki. Podstawowy problem polegający na wywnioskowaniu, w jakich sokołach faktycznie użyto Kryminał noir Hustona z 1941 roku jest to, że wykonano kilka gipsowych kopii sokoła na potrzeby fałszywej kontynuacji „Sokoła maltańskiego”, a mianowicie „Czarnego ptaka” z 1975 roku. Ze względu na zbyt dużą liczbę gipsowych kopii wykonanych z formy posągu oryginalnych rekwizytów nie można z całą pewnością wywnioskować, które posągi zostały użyte w którym planie, a skrupulatne badania krzyżowe tylko pogłębiły tajemnicę otaczającą Sokoła Maltańskiego.
Pewnie się zastanawiacie: kto sprzedał Falcona, który obecnie należy do Steve’a Wynna? Cóż, to nikt inny jak Milan twierdził, że autentyczność ptaka została potwierdzona przez archiwistę Warner Bros., zanim został wystawiony na aukcję. Oficjalny komunikat prasowy Warner Bros. wspomina, że Sokół przypadkowo spadł na stopę Humphreya Bogarta podczas kręcenia, co spowodowało wygięcie piór ogona rekwizytu. Ten szczegół pokrywa się z ptakiem Milana, który jest teraz ptakiem Wynna. Ale historia się tu nie kończy.
